Het is een soort van tic. Het gaat
nergens over. Het zal toch nooit gebeuren. En toch doe ik het. Niet
overal. Het is ook niet overal leuk.
Maar hier wel, daar waar we waren. In
Drenthe, maar in het voorjaar in Barneveld, deed ik het net zo goed.
Ik ga opzoek naar potentiële
boerderijen om in te wonen. Ze hoeven niet eens perse te koop te staan. Ik ben
alleen opzoek wat de beste en fijnste plek zou zijn.
Ik hou van de bossen en van het
platteland. Het huis mag niet te nieuw ogen en moet groot zijn
Een oude boerderij met een beetje land
en dat aan de rand van het bos. Dat is voor mij de perfecte plek. Dat
zijn mijn primaire voorwaarden. De secundaire voorwaarden worden
daardoor iets ingewikkelder. Het dorp moet op loop/fietsafstand
liggen. Het moet wel een levendig dorp zijn. Alleen een supermarkt
vind ik niet genoeg. Er moet op zijn minst een kruitvat bij zijn. Een
goede basisschool in het dorp, maar ik vind het ook zo zielig als de
zonen over een paar jaar een uur moet fietsen om op school te komen.
Het zoeken naar de perfecte plek
voltrekt zich altijd middels een vast ritueel. Dit gebeurt enkel en
alleen daar waar het platteland opdoemt .Dit keer in Drenthe dus.
Lief bestuurt de auto. Ik zit er naast
en speur de omgeving zorgvuldig af. Als ik er een zie roep ik heel
enthousiast “DAAR!” Op dat moment schiet zoon1 al in paniek. Hij
roept dan altijd: “Dat wil ik niet! Verhuis maar als ik het huis
uit ben!” Iedere keer weer en iedere keer moet ik opnieuw uitleggen
dat ik aan het dagdromen ben. We gaan heus niet verhuizen.
Ook dit keer kijk ik mijn ogen uit. “Daar! Een
boerderij aan de rand van het bos!” Mijn hart maakt een sprongetje
dit komt erg dicht in de buurt van de perfecte plek. Zoon1 moppert
zoals dat hoort. Maar dan opeens, als een soort van wonder, hoor ik
op de achterbank “ Oké, vooruit. Als ik dan maar mijn eigen stukje
weiland krijg." Ik stemde in, uiteraard.
Toen hoorde ik op de achterbank
allerlei ideeën over wat hij met dat stukje grond zou kunnen doen. Bij
het horen van al die ideeën had ik wat bedenkingen en ik keek hem vragend aan.
“Mam, laat me nou, ik ben aan het
dagdromen....
Ik ben benieuwd., wat is jullie
droomlocatie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten