zondag 23 oktober 2016

De wisseling

Het is best een dingetje, de wisseling van de seizoenen. Ik zelf vind het heerlijke momenten. Ik kijk aan het einde van het seizoen reikhalzend uit naar het volgende. Zoals nu: ik zwaai de zomer uit en omarm de herfst. Ik geniet van de prachtige kleuren en snuif de heerlijke geuren van de bossen diep in. De langere avonden zijn fijn, gordijnen dicht en kaarsjes aan. De glazen water worden ingeruild voor potten vol thee en in het weekend glazen heerlijke rode wijn. Mijn mooie vesten komen weer uit de kast en mijn elektrische dekentje leg ik ook maar vast klaar.


Maar zo fijn als het voor mij is, zo vervelend is het voor zoon2. Voor hem zijn de wisselingen van het seizoen een grote ramp. Hij Kan het niet waarderen en dan met name de kledingwissel die ermee gepaard gaat. De `tussenjas´ is het ergst. Hij kan maar niet wennen aan dat ding en zonder jas naar school gaan gaat ook niet. Hij vindt een vest vervelend, want hij kan niet tegen het uiteinde van de rits. Hij vraagt maar om zijn rode jas, zijn winterjas. Een heel vertrouwde jas, die hij afgelopen jaar heel lang heeft kunnen dragen. Hij wordt al wel wat krap, ik wil er niet aan denken dat deze rode jas deze winter al te klein zal worden, want dan moet hij weer gaan wennen aan een nieuwe. Hij wil zijn T-shirts blijven dragen en hetzelfde geldt voor zijn shortama’s, terwijl het nu echt weer gaat worden voor een lange pyjama. Hij laat het uiteindelijk mopperend toe, maar alleen als hij zijn Bob de Bouwer pyjama aan mag. Het probleem is dat hij deze al 3 jaar gedragen heeft. Hij is echt te klein en nu de gaten er zijn ingevallen, heb ik besloten om hem weg te gooien  Een kwartier ben ik met hem bezig geweest om uit te leggen dat Bob de Bouwer weg is. Het is me uiteindelijk gelukt om een andere pyjama aan te krijgen. Gelukkig had ik daar geen kracht voor nodig en vergde het alleen maar wat geduld. Dat is toch wel anders met zijn broeken. Dit staat even los van de seizoenswisselingen, maar is wel echt een probleem aan het worden. Hij wil namelijk geen broeken met knoopjes aan. Ik hoor u denken, dan doet hij toch een joggingbroek aan? Maar dat wil hij ook niet. Hij wil alleen spijkerbroeken met een elastieken band, maar in maat 146 zijn die nog maar moeilijk te vinden. Zoon2 moet er dus aan wennen om broeken met knoopjes te gaan dragen. Dat heeft ons van de week niet alleen heel veel energie gekost, maar ook heel veel kracht. We hebben met z’n tweeën zo’n beetje bovenop hem moeten zitten om hem die broek met knoop aan te doen. Woest was hij. Het was voor ons allemaal zo’n dag die al aan het begin van de dag geëindigd was. Maar om nu al om 8 uur een fles wijn open te trekken ging me te ver. Het werd een dag met koffie en chocolade, heel veel chocolade. Bij dag twee had ik het al opgegeven. Het vooruitzicht op een strijd deed me de moed al in de schoenen zakken en om nou weer de hele dag aan de chocolade te zitten… Ik heb een broek met elastiek uit de schone wasmand getrokken en diezelfde middag nog ben ik naar een winkel gegaan, waarvan ik hoopte dat ze wellicht nog spijkerbroeken met elastiek hadden in de grote jongensmaten. Tot mijn blijdschap hadden ze wel drie soorten! Hoewel één soort eigenlijk een joggingbroek was, maar het zag er uit als een spijkerbroek. Ik heb de gok genomen en gedacht dat we zoon2 wel konden foppen. Dat lukte in eerste instantie ook, maar aan het einde van de middag had hij het door en vond ik zoon2 in zijn onderbroek terug op zijn kamer. Een strijd om moedeloos van te worden. Ooit komt de dag dat deze specifieke broeken echt niet meer te koop zullen zijn voor hem. Dan zullen we door moeten zetten, of misschien een kledingmaker in de armen nemen…
Afgezien of een spijkerbroek wel of geen knoopjes heeft, zullen de wisselingen van het seizoen altijd blijven. Iets waar ik van geniet, maar mijn zoon niet en misschien nooit zal doen.
Het is zoals het is… Hoewel… er is wel een oplossing… Er is een plek waar het altijd zomer is, waar er geen wisselingen van het seizoen plaatsvinden, of maar zo summier dat het nauwelijks merkbaar is. Een plek waar we niet te maken hebben met lange broeken met knoopjes, maar waar je gewoon altijd in je zwembroek kan lopen met een elastieken band. Dat ik dan de seizoenswisselingen zal moeten missen, is een offer dat ik best wel wil brengen en dan hoef ik ook niet zo veel chocolade te eten.

donderdag 18 augustus 2016

Zulke kinderen


Ik denk dat men vrijwel direct weet wat ik bedoel als de titel gelezen wordt. Of niet?
Ik hoor het heel regelmatig, zelfs mijn moeder gebruikt het. Ik vind er ook niets negatiefs aan. Vroeger werd er veelal gezegd dat zulke kinderen ongelukkig zijn.
‘Mama, wat is er met dat kindje?’ vroeg het kind.
‘Ach jongen, kijk maar niet zo, dat kindje is ongelukkig’, zei de moeder dan. Heel raar als je er nu over nadenkt. Want zulke kinderen zijn meestal niet zo ongelukkig. Je begrijpt dat ik de benaming ‘zulke kinderen’ veel beter vind dan ‘ongelukkige kinderen’.


Een tijdje geleden waren we bij een groot pretpark in het zuiden van het land, daar waar sprookjes werkelijkheid worden. We stonden in de rij voor een overheerlijke gefrituurde aardappel aan een stokje. Zoon2 wachtte geduldig in zijn rolstoeltje, deze hebben we altijd mee als we een dagje op pad gaan.
‘Het zijn toch echt schatten, zulke kinderen.’ Ik wist direct dat ze het over zoon2 had, want ik ben inmiddels bekend met het fenomeen ‘zulke kinderen’ en hoewel mijn nichtje naast hem stond, wist ik het toch. Mijn nichtje heeft ook een beperking, maar dan onzichtbaar. Niemand weet dat ze het keurmerk ‘zulke kinderen’ draagt. Toch nieuwsgierig naar wie mijn kind zo schattig vond, keek ik om. Het meisje keek me verwachtingsvol aan. Ze had al in de gaten dat ik de moeder van het schattige jongetje was. Ik gaf haar een knikje, zo van: je hebt gelijk, het schattige jongetje hoort bij mij en ja, hij is echt zo schattig. Maar het was niet genoeg, het was juist de aanleiding om haar eigen visie op ‘zulke kinderen’ met mij te delen.
Ze vertelde me dat ze vroeger zo’n jongetje in de straat had wonen, ze had hem altijd zo leuk gevonden. Ze zou er zelf wel zo eentje willen hebben. En dat is ook precies wat ze tegen haar vriend zei toen ze hem leerde kennen. Als ze ooit zo’n kindje zouden krijgen dan zouden ze het houden, hoe dan ook. Gruwelijk vond ze de verhalen van de abortussen. Het leek haar juist geweldig! Zulke kinderen blijven namelijk altijd bij je. Die gaan niet op kamers om te studeren. Die gaan niet aan de andere kant van het land wonen. Je hoeft ze niet los te laten. Ze gaan de rest van hun leven met je mee op vakantie, heerlijk.
Tja…

Ik keek haar even goed aan, ik was er namelijk niet zeker van of ze dit meende, maar ze keek stralend naar zoon2 alsof ze het leven met zo’n kindje al helemaal voor zich zag. Ik merkte dat ze bloedserieus was. Even stond ik in twijfel of ik haar uit de droom zou helpen. Dat ‘zulke kinderen’ naast het feit dat ze heel schattig zijn, want dat zijn ze echt, ook extreem koppig, star en tegendraads kunnen zijn. Om nog maar te zwijgen van alle medische afspraken die je moet aflopen. Om nog maar te zwijgen over de monsterlijke administratie van het pgb en de gesloten deuren die je tegenkomt, enzovoort, enzovoort. Maar ik zag haar zo verliefd kijken naar mijn zoon en vervolgens naar haar vriend, waarvan ik later merkte dat ie iets verderop stond, dat  ik het niet over mijn hart kon krijgen om maar iets negatiefs te zeggen. En waarom zou ik ook? Na alle negativiteit rondom de Downtest en de openlijke discussie over hun bestaansrecht, vond ik het heerlijk om eens iemand onbezorgd en met 100% positiviteit over ´zulke kinderen´ te horen praten.  

Zulke kinderen

Ik denk dat men vrijwel direct weet wat ik bedoel als de titel gelezen wordt. Of niet?
Ik hoor het heel regelmatig, zelfs mijn moeder gebruikt het. Ik vind er ook niets negatiefs aan. Vroeger werd er veelal gezegd dat zulke kinderen ongelukkig zijn.
‘Mama, wat is er met dat kindje?’ vroeg het kind.
‘Ach jongen, kijk maar niet zo, dat kindje is ongelukkig’, zei de moeder dan. Heel raar als je er nu over nadenkt. Want zulke kinderen zijn meestal niet zo ongelukkig. Je begrijpt dat ik de benaming ‘zulke kinderen’ veel beter vind dan ‘ongelukkige kinderen’.


Een tijdje geleden waren we bij een groot pretpark in het zuiden van het land, daar waar sprookjes werkelijkheid worden. We stonden in de rij voor een overheerlijke gefrituurde aardappel aan een stokje. Zoon2 wachtte geduldig in zijn rolstoeltje, deze hebben we altijd mee als we een dagje op pad gaan.
‘Het zijn toch echt schatten, zulke kinderen.’ Ik wist direct dat ze het over zoon2 had, want ik ben inmiddels bekend met het fenomeen ‘zulke kinderen’ en hoewel mijn nichtje naast hem stond, wist ik het toch. Mijn nichtje heeft ook een beperking, maar dan onzichtbaar. Niemand weet dat ze het keurmerk ‘zulke kinderen’ draagt. Toch nieuwsgierig naar wie mijn kind zo schattig vond, keek ik om. Het meisje keek me verwachtingsvol aan. Ze had al in de gaten dat ik de moeder van het schattige jongetje was. Ik gaf haar een knikje, zo van: je hebt gelijk, het schattige jongetje hoort bij mij en ja, hij is echt zo schattig. Maar het was niet genoeg, het was juist de aanleiding om haar eigen visie op ‘zulke kinderen’ met mij te delen.
Ze vertelde me dat ze vroeger zo’n jongetje in de straat had wonen, ze had hem altijd zo leuk gevonden. Ze zou er zelf wel zo eentje willen hebben. En dat is ook precies wat ze tegen haar vriend zei toen ze hem leerde kennen. Als ze ooit zo’n kindje zouden krijgen dan zouden ze het houden, hoe dan ook. Gruwelijk vond ze de verhalen van de abortussen. Het leek haar juist geweldig! Zulke kinderen blijven namelijk altijd bij je. Die gaan niet op kamers om te studeren. Die gaan niet aan de andere kant van het land wonen. Je hoeft ze niet los te laten. Ze gaan de rest van hun leven met je mee op vakantie, heerlijk.
Tja…

Ik keek haar even goed aan, ik was er namelijk niet zeker van of ze dit meende, maar ze keek stralend naar zoon2 alsof ze het leven met zo’n kindje al helemaal voor zich zag. Ik merkte dat ze bloedserieus was. Even stond ik in twijfel of ik haar uit de droom zou helpen. Dat ‘zulke kinderen’ naast het feit dat ze heel schattig zijn, want dat zijn ze echt, ook extreem koppig, star en tegendraads kunnen zijn. Om nog maar te zwijgen van alle medische afspraken die je moet aflopen. Om nog maar te zwijgen over de monsterlijke administratie van het pgb en de gesloten deuren die je tegenkomt, enzovoort, enzovoort. Maar ik zag haar zo verliefd kijken naar mijn zoon en vervolgens naar haar vriend, waarvan ik later merkte dat ie iets verderop stond, dat  ik het niet over mijn hart kon krijgen om maar iets negatiefs te zeggen. En waarom zou ik ook? Na alle negativiteit rondom de Downtest en de openlijke discussie over hun bestaansrecht, vond ik het heerlijk om eens iemand onbezorgd en met 100% positiviteit over ´zulke kinderen´ te horen praten.  


woensdag 27 april 2016

Zo(')n Koningsdag...

Vanmorgen stond ik op en zag de zon door mijn gordijnen schijnen. Bij het zien van die stralen trok ik de de deken over mijn hoofd. Hoezo zon? Het zou gaan regenen, met bakken uit de hemel. Al twee weken was ik gefocust op deze dag. Al twee weken keek ik op weeronline om te zien hoe de dag van vandaag er uit zou komen te zien. Waarom? Voor het eerst van mijn leven had ik het voornemen om met mijn jongens op de vrijmarkt te gaan staan. Ik heb nog nooit van mijn leven op de vrijmarkt gestaan, ik ben namelijk jarig op 30 april. Voor mij nooit een optie dus om de verkoper uit te hangen. Maar nu, nu is alles anders. Niet langer valt deze feestdag op mijn verjaardag. Ik heb er wel twee jaar aan moeten wennen hoor. Twee jaar lang heb ik me een verloren schaap gevoeld op mijn verjaardag. Dit jaar zou dat anders zijn. Ik moest mijn rug rechten, ik ben geen verloren schaap! Ik ga nu eindelijk doen wat miljoenen mensen al jaren doen, namelijk op de vrijmarkt staan. Het afgelopen jaar had ik spullen op mijn zolder verzameld. Verwoed heb ik de kamers met de jongens opgeruimd en het voelde heerlijk, al die leegte in de kamertjes. We zijn eindelijk zo ver dat er echt speelgoed weg kan. Ik kan je zeggen dat dit heel lang duurt met drie zoons. De zoons zelf kregen er ook lol in. Ze hadden zelfs al een soort verdeelsleutel gemaakt voor de winst (het is niet nodig om toe te lichten dat zoon1 dit bedacht heeft en zijn verdeelsleutel niet geheel eerlijk was ;-) )

Twee weken geleden kreeg ik het weersvoorspelling voor deze dag voor het eerst onder ogen. Het zou bar en bar slecht worden op Koningsdag. Bij iedere dag die verstreek en ik naar het weerbericht keek, gingen mijn schouders meer hangen. Mijn zus had nog goede moed. Ze zei dat het vast niet zo slecht zou worden. Eerst geloofde ik haar, ik wilde het geloven. Maar ze had het mis, het bleef slecht. Gisteren heb ik definitief de knoop doorgehakt. We gaan niet staan in die barre kou. Ik ben toch niet gek? Ondertussen bekroop me de paniek wat ik toch met al die spullen aan moest. Een gedeelte van mijn zolder stond volledig vol met spullen. Degenen die mij kennen, weten dat ik daar heel slecht tegen kan. Ik bewaar bijna nooit wat. Eens in de zoveel tijd wordt het huis geruimd om het vervolgens weer vol te laten lopen met andere spullen. Het afgelopen jaar is er helemaal niks uit gegaan, alleen maar bij gekomen. Ik telde de maanden en de weken af tot Koningsdag, dan zou ik eindelijk verlost zijn van die zooi. Dat het hele feest niet door ging, was een klein drama voor mij, een lichte paniekaanval moest ik de kop indrukken. Hoe kom ik van die spullen af? Naar die lege plek op zolder, waar ik zo naar verlangde, kon ik nu wel fluiten. 

Zwaar teleurgesteld ging ik gisterenavond naar bed. Ik keek nog eenmaal op weeronline… Nog steeds zou het vreselijk weer worden.

En toen deed ik vanmorgen om half negen mijn ogen open…. ZON!!!! Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik stak mijn hoofd naar buiten om het zeker te weten. Het was echt waar, er was zon. Waarom? Wat was de reden achter deze actie. Was het om mij te plagen? Ik heb er de hele ochtend zwaar de kolere in gehad. Opgelucht was ik toen er om een uur of een toch een buitje viel. Zie je wel, anders hadden we in die bui gestaan, zeiden we tegen elkaar. Maar het buitje was van korte duur, de zon ging weer schijnen en ik ging weer verder met mopperen. Om een uur of twee gingen we richting het feestgedruis. We gingen als eerste naar de cultuurdag, want dat was overdekt, maar dat viel bijna net zo tegen als die zon die ik vanmorgen door de gordijnen zag prikken.

In het centrum van Almere Haven was het beter vertoeven, al was het daar een troosteloze bedoening. Maar toen het ook nog eens begon te hagelen was mijn dag weer helemaal goed. Zie je wel, we hadden niet buiten willen staan met onze spullen.

We genoten nog even van een ijsje onder het afdak van Mariola en zijn toen thuis enigszins voldaan aan de warme koffie en thee gegaan. 

Het idee om op de vrijmarkt te staan heb ik voor altijd en eeuwig van mij afgezet, hopelijk is daarmee Koningsdag 2017 weer verzekerd van mooi weer en kan ik gezellig met mijn jongens slenteren langs de kleedjes om zo de lege plek op mijn zolder weer aan te vullen.


dinsdag 16 februari 2016

Kleuter zoekt vrouw

Zoon3 weet wat hij later wil worden. Sinds de tuinmannen in onze tuin aan het werk zijn geweest, wil hij niets liever dan tuinman worden. Hij beoefent in onze, net aangelegde, achtertuin de tuinmanskunsten. Niet altijd tot ieders tevredenheid, maar de ontwikkelingen van een kind moet men niet  in de weg staan, zo vinden wij.  Er zitten uiteraard grenzen aan deze creativiteitsontwikkelingen in onze nieuwe achtertuin. Als het te gortig wordt, verwijzen we hem naar de zandbak. Zijn tuinbroek is zijn favoriete kledingstuk, al vraagt hij zich wel af waar hij toch die hark kwijt moet dat pak.

Nu behandelen ze het thema beroepen in groep 1/2 B van de basisschool. Zo kwam hij van de week thuis met een mooie tekening van een tuinman met een hark in zijn handen. De juf had hem wel 5 keer terug naar zijn plek moeten sturen omdat hij zich er wel heel makkelijk vanaf maakte. “Maar hé,” moet hij gedacht hebben, “Ik wil tuinman worden, geen kunstenaar!”

Toen we vanmiddag thuis kwamen, zag ik hem denken. Hij bleef lang in die ernstige gedachten, maar uiteindelijk vroeg hij mij: “Als ik vader wordt, hoe vind ik dan mijn werk?” Ik was nog aan het denken over een geschikt antwoord, want hoe leg je aan een kleuter uit dat je op verschillende manieren aan een baan kunt komen. Je kunt voor jezelf beginnen als tuinman. Je kunt ook bij een andere tuinman in dienst treden, maar dan moet je eerst solliciteren. Vooral tegen het laatste zag ik op om uit te leggen. Niet omdat solliciteren zo vervelend is, maar moet je daar een kleuter nu al mee belasten? Vrijwel zeker wist ik dat ik door dat laatste antwoord te geven, ik hem nieuwe informatie zou verschaffen om door te vragen. Voordat ik mijn antwoord bedacht had, ging hij al verder. “Maar als jij later oma bent en papa is een opa, dan komen jullie toch bij mij wonen? Nou dan kunnen jullie mij helpen zoeken naar mijn werk.” Ik vond het een meesterlijke beredenering en ik vertelde hem dan ook dat  wij hem later best kunnen helpen zoeken naar zijn werk.

Hij was gerustgesteld en tevreden ging hij verder met zijn spel. Ik nam een slokje van mijn thee en ging eveneens tevreden verder waar ik mee bezig was. Weer een zorg minder voor zoon3
Maar toen kwam hij weer bij me staan en had wederom die ernstige blik in zijn ogen “Mama, als jij oma bent en papa opa en ik dan vader. Wie moet dan de moeder zijn? Hoe vind ik die?”
Eerst zei ik nog dat ik altijd zijn moeder zou blijven, maar hij vertelde mij geïrriteerd dat ik dan al oma was. Het kwartje viel bij mij dan ook pas later, dat hij bedoelde dat hij niet wist waar hij een partner vandaan moest halen. Ik probeerde mijn lach te onderdrukken, maar hij bleef maar ernstig kijken. Hoe moest ik dit nu weer aan mijn kleuter uitleggen? Opeens bedacht ik dat het net zo simpel kon zijn als zijn eigen oplossing van de vorige vraag. “Ach jongen, als mama en papa bij jou wonen, dan helpen we je ook zoeken naar een moeder?“ De ernstige blik verdween en tevreden ging hij weer spelen. Zo simpel zou het dus kunnen zijn. Als alles toch eens zo simpel was.... Ik ben benieuwd of hij die bemoeienis van mij later nog steeds zo  op prijs stelt ;-)