dinsdag 10 november 2015

Daar zit ik dan

Daar zit ik dan, op de informatieavond van de middelbare school. De eerste avond van de vier, want je wilt wat te kiezen hebben.
De informatieavond van de middelbare school!! Wat doe ik hier? Hoe kan dat? Hoe kan het zijn dat ik hier nu al zit?
Gisteren nog ging je voor het eerst wennen op de basisschool. Wat vond je dat moeilijk. Met een brok in mijn keel liet ik je  daar achter.
Eergisteren fietste ik met jou als baby door de wijk heen. Ik was ontzettend trots om zo te fietsen, je kon namelijk nog maar net zitten. Ik weet nog dat we langs de peuterspeelzaal fietsten en dat ik opgelucht dacht dat het nog heeeeeeel lang zou duren voor dat je daar naar toe zou gaan. Ik kon je nog lekker lang bij me houden.
En nu?  Nu zit ik hier….. Op de informatieavond van de middelbare school!
Ik zit er wel, ik zit op de achterste rij, net zoals vroeger. Ik zit achter een boomlange vent die steeds anders gaat zitten, waardoor ik ook steeds anders… nou ja. Ik zit daar in ieder geval maar hoor eigenlijk niet wat de voorlichtster te vertellen heeft.
Ongetwijfeld vertelt ze hoe belangrijk het is om een goede keuze te maken en waarom we juist voor deze school moeten kiezen, maar ik hoor haar niet. Ik ben in gedachten op zoek naar de tijd. Waar is die gebleven?

In gedachten zit je weer bij me op schoot. Je armpjes stevig om me heen geklemd. Je wilt me niet loslaten. Ik mag niet naar huis van je. De juf neemt je liefdevol over. Ik geef je nog een kusje en ga naar huis. Je begint te huilen. Als ik de klas uitloop, hoor ik je alleen nog maar harder huilen. Wat had ik toen een rotochtend, zeg. Toen ik je om 12 uur weer kwam halen, vertelde de juf dat je een heerlijke ochtend had gehad. Nadat ik uit het zicht verdwenen was, stopte je met huilen en ben je gaan spelen.

In gedachten lig ik naast je in bed. Je kruipt tegen me aan. Je bent net wakker geworden. Je had een nare droom en durft nu niet meer alleen te slapen. Mijn hoofd tegen jouw kleine hoofdje aan. Opeens hoor ik je dieper adem halen en besef ik dat je slaapt.
Dat gebeurt allang niet meer, dat ik bij je in bed kruip omdat je een nare droom hebt gehad. Die tijd ligt achter ons. Net als de moeilijke periode die we met je hebben doorgemaakt. Opeens was je niet langer meer dat lieve vrolijke jongetje, maar hing er een zware donderwolk boven je hoofd die voortdurend aan het onweren was. Ik bedenk me dat ook die tijd al ver achter ons ligt, want je bent al heel lang weer die vrolijke jongen die vol grapjes en liefde zit.

Toen je in groep 7 startte op een nieuwe school, was dat een grote uitdaging voor je. Je bent de uitdaging aangegaan en kijk eens waar het je gebracht heeft! Je bent een kanjer. Een kanjer van bijna 12 die volgend schooljaar gaat starten op de middelbare school. Opeens weet ik weer waarom ik hier zit. We zoeken een school waar jij je het prettigst voelt. Een school waar jij nieuwe voetsporen kunt maken.
“Hartelijk dank voor uw aanwezigheid en succes met het kiezen voor de juiste school voor uw zoon of dochter.”
Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik heb de presentatie volkomen gemist. Maar dan zie ik jou naar ons toekomen uit een proefles. Ja daar loopt echt een jongen van bijna 12 jaar. Je schudt je hoofd. “Deze school gaat het niet worden.” In de auto kunnen we goed met elkaar praten over de reden. Dat is zo fijn van een bijna 12 jarige zoon. We kunnen al echt goede gesprekken samen voeren. Thuis aangekomen, drinken we nog een kop thee. Je kruipt heerlijk tegen me aan. Je hoofd, dat nu iets groter is dan toen, leg je op mijn schouder. Ik zucht en neem het moment in mij op. Zodat ik over 5 of 6 jaar als jij naar vervolgonderwijs gaat, over dit moment kan mijmeren. Het moment dat mijn bijna 12 jarige zoon nog heerlijk tegen me aan kruipt op de bank.

zondag 11 oktober 2015

"Ze" kunnen wel zwemmen

Het is oktober en we krijgen geregeld cadeautjes van moeder natuur. Zo ook deze dag. De zon schijnt en het voelt heerlijk in de buitenlucht. Een vest en een sjaal volstaat voor mij. Ik ben alleen met zoon 2 en 3. De hond moet er uit. Ik begin alvast met voorbereiden van zoon2. Overgangen naar volgende activiteiten zijn altijd erg lastig voor hem, helemaal als de huidige activiteit bestaat uit luieren op bed. Hij beantwoordt eerst mijn mededeling met " Nee! Ga weg".  Zijn juf vertelde me wel eens dat ze hem op die momenten op Darth Vader vindt lijken. Ik bedenk me dat ze gelijk heeft. Ik laat hem even achter en spoor zoon3 aan om zijn schoenen aan te doen. Ondertussen bedenk ik een locatie waar we allemaal blij van worden. Meestal rij ik naar het bos, maar daar zal ik achteraf spijt van krijgen. Het heeft een paar dagen geregend en de Almeerse bossen zijn dan zeer moeilijk begaanbaar. Ik ben bang dat we een schoen of een laars gaan verliezen.
Het is al oktober, dat betekent dat we op alle stranden weer welkom zijn. Veel kilometers zullen we niet maken, want de zoons spelen met zand en water, maar voor de hond is het heerlijk. Dit alles betekent dat het voor mij ook heerlijk is.
Tot mijn verbazing komt zoon2 al naar beneden. We kunnen uiteindelijk vrij vlot vertrekken.
Op het strand aangekomen is het alles wat ik er van te voren van gedacht had. De zon is heerlijk, er zijn maar weinig mensen en honden op het strand. We sjokken langs de branding. (Het heet toch branding? Ook al is het geen echte zee, toch?) De jongens willen geregeld stoppen om wat zand in het water te gooien. De hond vindt het geweldig. Hij gedraagt zich als een pup. Ik snuif de frisse lucht op. Ik romantiseer wat, want het Almere strand ligt naast de A6. Over frisse lucht is dus nauwelijks te spreken en ook de branding ligt vol plastic. Maar het maakt me niet uit. Het is een genietmomentje, plastic en vervuilde lucht laat ik geen afbreuk doen aan dit moment.
Opeens word ik van verre aangekeken. Dat soort dingen voel je. De gestalte komt dichterbij. Het blijkt een oude bekende. We praten wat. Opeens zegt hij: "Ze kunnen zeker niet zwemmen?" Ik volg zijn blik om te kijken over wie hij het heeft. Misschien wel over de beide zoons, maar zijn blik eindigt alleen bij zoon2. Het wordt me duidelijk dat dit een opmerking is uit de categorie: Ze zijn zo muzikaal...
Wat zal ik hier mee doen. Mijn stilte is iets te lang, denk ik, want de bekende kijkt me vragend aan. Ik besluit mee te gaan op zijn gespreksniveau. "Ze" kunnen wel zwemmen." Besluit ik te zeggen. De man lijkt verbaasd.
"Het is nog even de vraag of "ze" dat met kleding ook kunnen, zo ver zijn "ze"  nog niet in de zwemles. Hij blijft verbaasd kijken. Hij bedoelt het ook niet zo. Het is best een hele vriendelijke man. Ik besluit mijn cynisme te staken. We praten nog wat en ik besluit met de zoons verder te sjokken.
Ik denk nog even terug aan het gesprek. De beste man bedoelde het niet verkeerd, maar waarom moeten nu alle mensen met downsyndroom over een kam geschoren worden? Ik begrijp best dat om een bepaald type mens aan te duiden je er een groepje van maakt. Feit is dat alle mensen met Down een chromosoomafwijking hebben en bepaalde kenmerken daarbij horen, maar feit is ook dat alle muzikanten een instrument bespelen, maar heus dat niet alle muzikanten hetzelfde instrument bespelen.
Er is toch nog veel onbekend over Downsyndroom, bedenk ik.
In gedachten verzonken ben ik een heel stuk vooruit gelopen. Zoon2 loopt een stuk achter me.
"Thijn kom eens in mijn hokkie!"  Zoon twee glimt van oor tot oor en rent liefdevol op me af. Als hij bij me is, omarmt hij me op een manier zoals alleen hij dat kan doen. Och "Ze" houden zo van knuffelen.


woensdag 19 augustus 2015

Soort van....rustig beginnen


Het schooljaar is weer begonnen. Zoon3 had er zin in!... of toch eigenlijk niet. Hij kwam er niet uit. Dat hij juf Els weer wilde zien, stond als een paal boven water. Voordat de zomervakantie begon, miste hij haar al. Ze mocht toch zeker wel mee op vakantie? Ze zou best op het dak kunnen slapen. En als we een stoel te kort komen, geen probleem. Juf Els kan best op het opstapje van de caravan zitten.
Zijn pleidooi mocht helaas niet baten. Mama zei dat juf Els naar haar eigen huis ging en met haar eigen man en kind op vakantie zou gaan. Dat begreep hij niet. Juf Els woonde toch zeker op school? Hij had het juist heel zielig voor haar gevonden dat ze alleen achter zou blijven op school als alle kindjes op vakantie zouden gaan.
Enigszins opgelucht dat juf Els een eigen huis had en niet alleen achter zou blijven, kon zoon3 op vakantie gaan, alwaar hij zijn school en zijn juf Els totaal vergat.
Vakantie was heerlijk! Het luie leventje beviel hem wel.
Dat uiteindelijk de eerste schooldag steeds dichterbij kwam, kon hij niet bevatten. 6 weken vakantie zou namelijk een eeuwigheid duren, maar het was toch echt zo. De schoolvakantie was bijna afgelopen.
Dag lui leven, hallo school, hallo werkjes. Zoon3 gaat naar groep 2. Daar waar hij in groep 1 totaal niet gemotiveerd was om maar welk werkje dan ook te maken, moet hij er in groep 2 echt aan geloven. Hij moet echt aan de bak, want zo gaat dat in groep 2.
 
De ochtend van de eerste schooldag was zoon3 al heel vroeg wakker. Hij had er zin in! Om 8 uur liep hij al met zijn rugzak op zijn rug door het huis. Op school aangekomen, werden alle kindjes verwelkomd met een erehaag van meesters en juffen. Onder luid gejoel van de meesters en juffen liepen de kinderen door de erehaag naar binnen. Hoe leuk is het om zo ontvangen te worden? Zoon3, maar ook zoon1 liepen met een grote glimlach door de erehaag.
Maar toen juf Els even later in de klas zoon3 een hand wilden geven, begroef hij zich in papa. Hij wilde de juf geen hand geven en opeens was zijn grote glimlach ook weg.  Het was ook zo spannend allemaal.
Gelukkig bleek al snel dat zoon3 weer in oude doen was. Hij moest namelijk een werkje maken. Een plakwerkje. Er moest een vlieger versierd worden. Er zat uiteindelijk wel geteld één plakkertje op zijn vlieger! Juf Els vroeg verbaasd of het al af was. Hij haalde zijn schouders op. "Het is een soort van af..." zei hij zuchtend.

Jaja. Het schooljaar is weer een soort van begonnen. Welkom in groep 2!

zondag 14 juni 2015

Wat ruik je lekker

Het leuke van de drie zoons is, dat ze alle drie zo verschillend zijn. Al zou je dat niet zeggen als je zoon1 en 3 bij elkaar ziet. Het mogen dan wel look-a-likes zijn, maar hun karaktertjes zijn wel anders.
Zoon1 is de lolbroek, de grappenmaker. Zoon2 is de knuffelaar. Dat doet hij het liefst en owee als er ruzie is, dan moet dat weggeknuffeld worden. Zoon3 is de charmeur. Hij weet precies het juiste te zeggen zodat je smelt. Zo vertederend. Hij wil je graag vrolijk maken en weet daar feilloos de juiste woorden voor te vinden.
En laat het nu net over zoon3 gaan.
"Mama, ik vind je lief." is iets dat ik meerdere malen per dag hoor. Maar ook "Mama, wat ben je mooi."  Daar smelt je toch van?
Als ik nieuwe kleren aan heb, ziet hij het direct. Hoe anders is dat bij de rest van de mannen in huis....
"Mama je hebt een nieuwe jurk! Wat mooi, dat staat je goed." Het is niet nodig om te vertellen dat ik erg blij word van dat soort uitspraken.
Als ik hem een complimentje geef, zegt hij: "Ik vind het fijn dat je dat zegt." Dat is toch schattig?
Dat moet later de ideale man worden, dat kan niet anders. Hij wil ook altijd erg graag helpen. Wie weet, wordt hij ook nog de ideale schoonzoon. De ideale zoon is hij in ieder geval al. Die titel moet hij overigens wel delen met zijn twee grotere broers hoor ;-)


Toch begint de geloofwaardigheid van zoon3 wel te wankelen hoor.
Een aantal weken geleden had ik mijn haar in de verf gedaan. Overigens heus niet omdat ik grijze haren krijg, maar puur omdat ik dat mooi vind (echt....;-) )
Dat spul moet een half uur intrekken, dus ik ging naar beneden, alwaar de rest van de familie zat. Ook zoon3. "Mama, wat heb je mooie haren!" Huh?  Ik zag er niet uit, maar ja smaken verschillen, het zou best kunnen dat hij dat mooi vond. Al geloof ik er eigenlijk achteraf helemaal niets van. Ik liet het daarbij.
Maar nu weet ik het zeker. Zoon3 neemt de boel in de maling. Hij heeft nu al door dat als hij mooie woordjes zegt, hij een vrouw om zijn vinger kan winden.
Want toen ik laatst op de wc zat en ik had nagelaten om de deur op slot te doen, deed zoon3 de deur open en zei "Mama, wat ruik je lekker!"  
.......jaja onze casanova....

zondag 15 februari 2015

Zelluf doen

De zoons zijn koppig. Geen een uitgezonderd. Er is er echter maar eentje die daar met kop en schouders bovenuit steekt en dat is zoon2.

Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo koppig is. Dat is niet waar zullen andere down mama's misschien zeggen (lekker stigma he ;-)) Klopt, is ook niet waar, ik ken nog wel een paar andere kinderen die minimaal net zo koppig zijn als zoon2, maar die wonen niet in dit gezin en daar kan kan ik dus niet over praten. Ik kan wel praten over zoon2 en daar valt erg veel over te zeggen. Of toch eigenlijk weer niet. “Wil niet, ga weg.” waren lange tijd de meest gebruikte woorden.
Zoon2 wil het namelijk niet. Als we er niet alert op zijn, is zich verzetten tegen de buitenwereld een dagtaak op zich voor hem.
Hoe meer wij hem iets willen “leren” hoe meer hij in verzet gaat.

Dat was vroeger best frustrerend. Wij volgden namelijk strikte orders op van Stichting Down Syndroom. Dat is niet zo streng als het klinkt hoor.
Stichting Down Syndroom zegt dat “onze” kindjes namelijk zo vroeg mogelijk gestimuleerd moeten worden om zich te ontwikkelen. Er zijn zelfs hele programma's voor ontwikkeld. Braaf als wij waren, schaften we het peperdure programma aan en gingen aan de slag. In het begin ging het nog wel, maar hoe meer we met het programma aan de gang gingen, hoe koppiger hij werd.

Dit hebben we na een niet al te lange tijd laten varen. In het begin met schuldgevoel. Moesten we het niet langer proberen, etc. Maar zoon2 werd er niet gelukkig van. Dat was uiteindelijk onze motivatie om het te laten. Om ons heen ontwikkelden alle kinderen zich verder en gingen als een speer. Wij bleven achter met zoon2. Die zich wel degelijk ontwikkelde maar veel langzamer.

Ik zie ineens het beeld van de wedstrijd van de schildpad en de haas voor me.

Op school was het hetzelfde verhaal. Zoon2 wilde niet en trok zijn eigen pad op zijn eigen tempo.
Ik moet heel eerlijk zijn dat dit me best heeft gefrustreerd. Waarom wilde hij niet? Ik was ervan overtuigd dat zijn grootste handicap zijn koppigheid was.

Als ouder heb je een bepaald beeld voor ogen voor je kinderen. Op de eerste plaats moeten ze gelukkig zijn. Dat is prioriteit nummer 1, daarnaast hoop je dat je kinderen een bepaald niveau behalen waar ze zich prettig en gelukkig bij voelen. Als ouder van een kind dat zich normaal ontwikkelt, sta je daar misschien iets minder bij stil.

Maar ik dacht bijvoorbeeld dat als zoon2 zou kunnen lezen, dat een enorme verrijking van zijn leven zou zijn, om maar iets te noemen, maar als zich een kind in het tempo van een schildpad ontwikkelt (en dat bedoel ik echt niet vervelend) moet je steeds meer van dit soort verwachtingen los laten. Je stelt je verwachtingen steeds een beetje terug. Of hij ooit zal gaan lezen? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat hij zijn geluk op zijn eigen manier invult en als lezen daar niet bij hoort, dan niet!
Hij is nu 9 jaar en ik heb totaal niet het idee dat hij het jammer vindt dat hij niet kan lezen...

Ieder vult geluk in op zijn of haar eigen manier, ieders norm van geluk in het leven is anders en alles is goed.

Weet je wat grappig is? Zijn koppigheid kan ik steeds meer als kracht zien.
Hij wil alles zelf doen en op zijn manier. Als wij de deur voor hem open doen, doet hij die weer dicht om de deur vervolgens zelf open te doen etc. We laten hem. We zien dat zijn frustratie daarmee een stuk af is genomen en er zelfs ruimte is voor nieuwe ontwikkelingen.

En zo was het ook met zwemmen. Zoon2 is een waterrat. We wilden dat hij leerde zwemmen.
De zwemschool zag er geen heil in. Hij kan niet leren zwemmen, hij wil niets leren, hij is veel te koppig, er is niet te werken met hem. Dat is wat we hoorden.

Maar weet je... ook daar heeft zoon2 zijn eigen pad getrokken. Hij heeft zichzelf leren zwemmen! Echt! Het is nog geen keurige schoolslag of een geweldige borstcrawl, maar hij zwemt zonder bandjes in het diepe!

Hij komt er wel! En weet je hoe de wedstrijd van de haas en de schildpad is afgelopen?

Juist, de schildpad heeft gewonnen ;-)