woensdag 30 juli 2014

Paradijselijke vakantie


Yeah vakantie!


Het is natuurlijk een heerlijk vooruitzicht. 6 weken lang even geen wekker voor de kinderen. 6 weken lang luieren. 6 weken lang helemaal niets moeten.
Het klinkt mij heerlijk in de oren. Een soort van paradijselijk eigenlijk.

In mijn herinnering duurde zo'n zomervakantie een eeuwigheid. Wij gingen iedere zomer met mijn ouders naar dezelfde camping. Daar hadden wij een stacaravan, later een zomerhuisje.
Wij woonden 6 weken in de bossen. 6 weken plezier, 6 weken uitslapen.
In mijn herinnering hadden mijn ouders geen omkijken naar ons. Wij waren altijd zo lief aan het spelen. Waarschijnlijk hadden ze niet eens in de gaten dat we er waren. Zo lief, zo zoet en zo rustig. In mijn herinnering.....
Fantastische tijd.

De zomers met  zoon 1,2 en 3 zien er toch wel wat anders uit. Iets minder paradijselijk. We hebben het zeker wel fijn en ik denk dat zij ook aan het eind van de vakantie zeggen dat het super leuk was. En echt, ik geniet van mijn jongens, maar het is wel knetter hard werken zo nu en dan.

Zoon2 weet zich geen raad zonder dagritme. Ach ja, dat weet hij wel. Hij gaat heerlijk luieren. Nu valt de term “heerlijk luieren” wel onder het kopje paradijselijk. Met heerlijk luieren is op zich niets mis. Het is alleen dat er een omslagpunt op de loer ligt. Van heerlijk luieren naar ongelofelijk lui zijn. Ik noem het eigenlijk liever passief zijn. Dat klinkt iets positiever. Al is er natuurlijk niets positiefs aan. Liever bereiken we  dat punt niet met hem. Hij doet niets meer, wil niks meer en is ook niet in beweging te krijgen. Hakken in het zand en doen alsof je lichaam een zak aardappels is. Dat ongeveer.

Het duurt vervolgens ook nog eens heel lang voordat hij weer in de actievere modus terecht komt. Daarom hebben we een doorlopend programma voor hem gemaakt. Het is de kunst om een juiste balans te vinden. Want ook zoon2 heeft recht op “lui” zijn en heeft dat zelfs nodig.
Zoon2 heeft vooral moeite met overgangen van de ene naar de andere activiteit. Een vakantie zonder programma betekent voor hem een achteruitgang.
De camping in Frankrijk, Domaine de Puylagorge, die zich richt op gezinnen met zorgintensieve kinderen, komt erg goed tegemoet aan de behoefte van zoon2. We hebben dan ook twee hele fijne weken daar gehad.
Thuis wordt het al wat ingewikkelder. Maar het is ons weer gelukt om een afwisselend programma met genoeg rust voor hem te maken.
Afwisselend weekprogramma met genoeg rust  zoon2. Check


Zoon1 vaart eigenlijk ook wel erg goed op een afwisselend en structureel programma. Gebeurt dat niet dan verzandt hij in zijn favoriete binnenactiviteit.... Heeft denk ik geen verdere uitleg nodig.
- Afwisselend en gestructureerd programma voor zoon1. Check!


Zoon3 vindt het eigenlijk alleen maar fijn om zich bij mama aan te haken en voortdurend met mama mee  te gaan. Alles is goed, zolang het maar met mama is. Hij heeft tijdens onze vakantie ook stellig volgehouden dat hij de tent (zo noemde hij de animatie) niet leuk vond, of misschien maar een beetje leuk vond.
Wij wisten wel beter...
Nu zijn we thuis en heeft hij eigenlijk niet echt een vaste planning nodig (als hij maar met mama is).
Maar dat is nu juist niet het geval. Hij moet twee ochtendjes naar het kdv, oftewel, het schooltje. Mama moet toch echt een paar uur werken en nee, dan kan zoon3 niet mee.
Dus 2 ochtenden in de week heb ik strijd. Achteraf zegt hij altijd dat hij het schooltje een beetje leuk vond. Jaja...


Erg paradijselijk klinkt het niet hè. De kinderen hebben het vast super deze zomer (op de twee ochtendjes van zoon3 na dan...) Maar mama heeft pas weer een beetje vakantie als de school weer begonnen is. Een stil huis, een opgeruimd huis (mwa nou ja, een beetje dan) heel even niets moeten, misschien een heel, heel klein beetje luieren op de bank?
 
Dat klinkt wel heel paradijselijk ;-)