Lieve papa

Lieve papa,

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat je bent overleden. Normaal gesproken, doet de datum 2 december me eerlijk gezegd niet meer of minder dan alle andere data. Diep verdriet is er lange tijd geweest, iedere dag, maakte niet uit welke dag. Maar nu, precies 10 jaar later, ben ik er toch meer mee bezig dan alle andere jaren.

Inmiddels heeft verdriet plaats gemaakt voor een ander gevoel. Ik huil niet meer omdat je er niet bent. We zijn gewend geraakt aan het feit je niet meer om ons heen bent. Maar het lege gat blijft voelbaar. Ik was in het begin bang dat jij op een gegeven moment geen deel meer zou uitmaken van ons leven, dat we je zouden vergeten. Maar na 10 jaar is dat nog steeds niet gebeurd. Ik denk nog heel erg veel aan je.

Ik vraag me dikwijls af hoe jij de zaken aangepakt zou hebben. Welke raad zou je ons geven? En weet je, ik heb je zo goed gekend, dat ik feilloos weet wat je van iedere situatie zou vinden en welke raad je ons zou geven. Dat geeft een fijn gevoel.

10 jaar geleden. Ik kan gewoon niet geloven dat de tijd zo snel gegaan is. Van de laatste 3 dagen van je leven kan ik me iedere seconde nog herinneren, alsof het gisteren was. Bizar dat de tijd zo snel gaat.

Ons leven heeft niet stil gestaan sinds jouw overlijden. We hebben 3 fantastische zoontjes gekregen. Het is zo ontzettend jammer dat ze hun opa nooit gekend hebben. Of misschien hebben ze dat wel en heb jij ze uitgezocht en naar ons toegezonden vanaf boven. Het zal me niets verbazen. Het zijn de drie mooiste geschenken die wij ons kunnen wensen. Ik weet zeker dat dit ook voor mijn zusje en haar dochtertjes geldt.

Vreemd eigenlijk, de zorgen die we om jou hadden de laatste 14 jaar van je leven. Die hebben Annemarie en ik nu eigenlijk ook bij één van ons beide kinderen. Weliswaar anders. De zorg om Thijn is niet te vergelijken met de zorg van jou en de zorg van Elisa is ook heel anders. Maar toch voel ik een rode draad.

Annemarie en ik zijn als tieners enorm gesterkt en getekend door de zorg om jou. Komt het daarom dat de veerkracht zo enorm groot is geworden?

Ik ben blij dat je de wortels van mijn gezin nog wel hebt zien groeien voor dat je overleed. Je hebt Erik goed gekend, je was er bij toen we ons eerste huis kochten. Je was op de hoogte van onze trouwplannen. Toen het duidelijk werd dat je nog maar heel kort te leven had, hebben we onze trouwplannen vervroegd zodat je er toch nog bij kon zijn. Helaas was je, zes weken na de diagnose al overleden. Daar konden we niet tegenop plannen. En heeft het zo moeten zijn dat we 3 maanden na jouw overlijden de bruiloft zonder jou gevierd hebben. Het was 28 februari, stralende zon en 14 graden. Heb je daar soms ook wat mee te maken gehad? Ik geloof het graag. Het was, ondanks het verdriet een schitterende dag.

2 december 2002 overleed jij. 4 december 2003 werd onze oudste zoon Julian geboren. Misschien komt het daardoor, dat jouw sterfdatum geen zwarte dag is. In die periode leggen de verjaardags- perikelen van Julian beslag op ons leven.
Voor mama is dit trouwens wel een heel ingewikkelde periode. De eerste jaren na jou overlijden was ze standaard ziek. Ze was er voor Julian op zijn verjaardag, maar kon meestal niet tot het einde blijven. De laatste paar jaar is ze zeker nog steeds heel erg verdrietig, maar blijft ze wel tot het einde van het feest.

Lieve sterke mama. Dat is het enige wat ik nog steeds maar moeilijk kan verkroppen. Waarom moest mama er al zo jong alleen voor staan. 52 jaar was ze toen ze alleen verder moest. De zorgen die we om onze kinderen hebben, die heeft zij ook om haar kleinkinderen. Met dat verschil dat ze het niet kan delen met haar man. Dag en nacht staat ze klaar voor ons, maar ze komt alleen thuis..... een leegte die wij, met geen mogelijkheid, voor haar kunnen opvullen.

We gaan straks wel naar mama toe. We kopen roosjes voor bij jouw urn. We drinken wat en halen herinneringen op aan jou. Een klein familiemoment. Want daar hield je van, familie betekende veel voor je. Net zoals jij veel voor ons betekent.

Lieve papa, ik hou van jou.

Xxxx je meisje

En de wereld ging open

Onze Thijn was altijd erg in zichzelf. Hij leefde in zijn eigen wereldje. Alleen wij, heel vertrouwde mensen, liet hij toe in zijn hele eigen wereldje. Bijzonder dat wel, dat wij bevoorrecht waren om in zijn wereld toegelaten te worden. Maar ook voelde ik mij daar dikwijls heel verdrietig om.

Er waren namelijk maar weinig mensen die de echte Thijn mochten zien. Terwijl het zo'n mooie en bijzondere jongen is, waar we heel trots op zijn. Ik wilde dat iedereen deze mooie Thijn kon zien.

Men zag echt wel Thijn. Want ook de Thijn die in zijn eigen wereldje is gekeerd, is wel degelijk Thijn, maar toch anders... ik hoop dat het te begrijpen is?....

Contact met vreemden ontweek hij. Hoe deed hij dat? Hij keek dwars door de mensen heen. Reageerde niet of nauwelijks als het voor hem niet duidelijk was, wat de ander van hem wilde. Terwijl hij bij ons juist heel graag contact maakt en grapjes maakt e.d.

Konden andere mensen dit nou ook maar zien!

Ik kan hier eerlijk zeggen dat het een echte worsteling met mezelf is geweest. Ik bleef me afvragen waarom ik nu zo graag wilde dat andere mensen deze kant van Thijn zouden zien? Want wat maakt het uit wat andere mensen vinden?

Ik kwam tot de conclusie dat ik het gevoel had dat hij door dit gedrag werd onderschat door de buitenwereld. Toen stelde ik mezelf de vraag of het dan zo erg is dat hij onderschat wordt? Ik kan daar tot nu toe nog steeds niet echt een antwoord op geven. Is het erg? Is het voor Thijn erg? Ik denk het wel. Maar het is ook heel veilig voor hem. Veilig om onderschat te worden. Zo heeft er niemand toren hoge verwachtingen van hem en kan hij ook niet falen.

We hebben in het verleden wat gestreden. De hulpverleners zagen niet de Thijn die wij wel zagen, dat heeft echt een hoop discussie opgeleverd kan ik je zeggen. Ik heb het in een vorig blog al eens gehad over grijze haren. Nou dit stukje uit ons familieverhaal is een van de redenen van de grijze haren......

Maar nu lijkt het er toch op dat er een verandering in gang is gezet door onze Thijn. Wellicht komt deze verandering ook door een stukje acceptatie van ons. Ik kan je zeggen als ouders van een zorgintensief kind heb je voortdurend te maken met acceptatie en bijstellen van verwachtingen.

Het zit voor een deel gewoon in zijn karakter dat hij graag op zichzelf is, maar ook een stukje onzekerheid. Wat willen mensen van mij? Thijn hoort ook slecht, dus hij heeft een dubbele handicap.....

Maar langzaam maar zeker verandert Thijn dus. Het lijkt of hij stukje bij beetje zijn wereld open zet! Hij laat steeds meer mensen toe in “zijn”wereld en als hij een hele goede dag heeft, zet hij de opening precies tegen de opening van onze wereld. Mooie momenten zijn dat. En ze lijken steeds minder zeldzaam. Het maakt me blij. Het maakt me zo ontzettend blij dat steeds meer mensen de mooie en bijzondere Thijn kunnen zien, die wij ook zien. Het maakt me blij dat hij goed ingeschat wordt en ik zie ook aan hem dat juist dat, hem ook meer zelfvertrouwen geeft.

De wereld gaat open voor Thijn en de wereld heeft hem zo veel moois te bieden!

Almere's Got Talent, de Ultieme droom

Zoon1 leeft in 2 werelden. Het is niet zo zwaar als het klinkt hoor.

De ene Zoon1 is een jongetje van 8 jaar die naar school gaat en met zijn vriendjes buiten speelt. De andere Zoon1 is een heuse Rockster. Hij heeft een band en hij is de leader of the band. Nou ja “heeft een band?” Hij is al jaren bezig (ik overdrijf echt niet) met de samenstelling van zijn ultieme band. Al zijn vrienden heeft hij een instrument toebedeeld. Soms oefent hij wat met zijn vrienden.
Maar dan krijgt hij opeens weer een nieuw vriendje of vriendinnetje.
Dan begint het auditeren weer opnieuw. Niet echt natuurlijk, maar hij praat nergens anders over.

Hij gaat later in een huis wonen met zijn rockband. Trouwen wil hij niet. Dat is alleen maar lastig....
Het gaat zelfs nog een stapje verder.
Hij was laatst met zijn fiets gevallen. De punt van het stuur kwam precies in het gevoelige plekje terecht. We zijn naar de dokter gegaan om er even naar te laten kijken. “Ach..”Zegt Zoon1. Ik wil toch geen kinderen, dat is alleen maar lastig als we willen repeteren of optreden met de band”......Dus.....

Hij is ook al bezig met zijn tournee. Hij weet al precies in welke landen ze gaan optreden.
Lief heeft om te oefenen al een podium in zijn kamer gemaakt. Daar wordt dagelijks gebruik van gemaakt. De wereld begint in je eigen kamer, niet waar?

Van de week was hij bij een vriendje. Hij had hem maanden niet gezien. Hij rent op hem af en begint direct te praten “Simon, ik heb héél erg goed nieuws voor je. Je mag in de band!“ Simon kijkt hem wat glazig aan. “Het heeft me dagenlang overleg gekost met de rest van de band. Maar ik heb het voor elkaar. Je zit er in!” vervolgt hij opgewekt. Simon schiet echter spontaan in de stress bij het idee dat zijn toekomst al voor hem bepaald is en zegt gestrest “Ik ben je vriend niet meer.” Nu was Zoon1 in paniek. Misschien niet eens zo vanwege de vriendschap, maar meer om het idee dat zijn band weer niet compleet is!

Gelukkig loopt hij deze week de avondvierdaagse en heeft hij alle tijd om met zijn vriendjes de ontwikkelingen van de band te bespreken. Tycho, Jasper, Yorick en hij zelf zijn de stabiele factor in de band. Na de tijdelijke deelname van Milan, Simon, Kick en Ilja, is Mika de nieuwste aanwinst. Pieter twijfelt nog, als hij er niet rijk van wordt wil hij niet in de band, zegt hij. Een risico wat Zoon1 wel ingecalculeerd heeft. Het zou kunnen dat zijn bankrekening niet gaat vollopen. Maar ach wat maakt dat uit als hij maar bekend wordt en bovendien is muziek maken is zijn leven, zegt hij.

En dat het hem echt niet om het geld gaat, maar om de roem, heeft hij van de week bewezen.

Hij zag hoe het Nederlands elftal aankwam in Polen. “Wow” zegt hij. “Ik ben eigenlijk best wel jaloers op het Nederlands elftal.” Ik vroeg hem waarom hij dan jaloers was. “Nou omdat ze in die grote bus mogen zitten!”

Heerlijk hè.

Weet je, hij heeft het er zo veel over, dat zelfs ik hem wel zie zitten in die toerbus op weg naar zijn volgende concert. Onze kleine dromer........

Grijs maar Gelukkig

Grijze haren hadden zich nog nooit in mijn wilde coupe begeven. Mijn moeder werd laat grijs, mijn oma ook. Dus grijze haren behoorde nog niet tot de hedendaagse zorgen. Maar dat ik tot de eerste generatie van de familie zou horen waarbij grijze haren maling hebben aan de leeftijd, had ik niet kunnen bedenken....En nu is er geen ontkomen meer aan. Als ik het niet verf pieken ze er door heen. Hoe het gekomen is?

Wie kan zich mijn blog nog herinneren “De verovering”?

Het ging er over dat ons huis beetje bij beetje veroverd werd door onze kinderen.

Uiteindelijk hadden ze de hele eerste verdieping in hun bezit, een groot deel van de huiskamer, de tuin en het schuurtje in de tuin.

Lief en ik leefden er tussen de kinderen en hun spullen door, gelukkig hadden we de zolder nog kunnen behoeden van de kinderinfasie. Maar ook dat was niet zaligmakend, want die zolderkamer moesten we delen met wasmanden vol schone, maar helaas ook met vieze was...Met spullen van de administratie, met onze muziekinstrumenten en dan nog gewone rommel die je op een zolder tegen komt. Erg rustgevend voelde het niet. En “rustgevend” is wel van groot belang op een slaapkamer.

We hadden voordat zoon3 geboren werd wel eens gedacht aan verhuizen. Maar in deze tijd verhuizen is nogal wat. Bovendien woonden we er zo fijn. 10 jaar geschiedenis gemaakt in dit huis. Tranen sprongen in de ogen alleen al bij de gedachte om te verhuizen.

Tot dat zoon3 geboren werd..... Lief was nog steeds niet met verhuizen bezig. Ik echter, vond het toch stiekem wel wat krapjes worden. Iets wat ik niet echt kon bedenken van tevoren. Ik sprak er niet over. We hadden immers besloten om voorlopig niet te verhuizen. En wat zeurde ik nu! De achterburen woonden toch ook met z'n vijven in precies hetzelfde huis. Het is wel zo dat deze mensen maar altijd en eeuwig aan het verbouwen waren, dus blijkbaar voldeed het toch niet helemaal.

Ik besloot gewoon voor de grap op Funda te kijken. Ik droomde weg bij villa's die we never nooit niet konden betalen. Maar dromen mág, zeg ik altijd. Ik kwam er toch wel achter dat dat gedroom mijn irritaties van het huis niet wegnamen. Ik ben iets realistischer gaan zoeken (binnen budget zeg maar...) Ik typte mijn voorkeuren in, maar vond niets...... het liet me niet los. Ik keek op een gegeven moment iedere dag. En opeens op een dag zag ik het! Een groot huis en nog binnen budget ook! Het vergde wel een ruime blik, niet alleen vanwege de ruimte die het huis bood maar ook vanwege de inrichting... Het zag er niet uit ( ik hoop maar niet dat de oud bewoners mijn blogs lezen.....) Maar ik zag ons wel in het huis wonen. Ineens leek mijn droom ook uitvoerbaar. Ik liet lief, die nog steeds niets van verhuizen wilde weten, nonchalant het huis zien. Hij zag alleen de inrichting en voelde er niets voor. We woonde hier toch prima!!

Het liet me niet los, iedere dag keek ik even naar het huis op Funda. Ik was het zelfs al aan het inrichten! Men weet, ik ben geen binnenvetter, ik hield mijn wens dan ook niet langer voor mezelf. Eigenlijk werd lief er knettergek van. Zo gek dat hij uiteindelijk toestemde met een bezichtiging. Onder het mom van: “Dan houdt ze eindelijk op met zeuren......”

Nou ik kan je zeggen. Ik ben opgehouden met zeuren, om de simpele reden dat het niet meer nodig was ;-)

Tijdens de bezichtiging werd ik alleen maar blijer. Het huis was echt zo groot als ik me had voorgesteld. Kijk, ik ben een vrouw en alle vooroordelen over ruimtelijk inzicht zijn op mij van toepassing. Wat cijfertjes op een plattegrond zeggen mij zeer weinig. Foto's zijn leuk, maar vertekend vaak enorm. Maar dit huis was/is echt groot. Tijdens de rondleiding hield ik nauwlettend zijn blik in de gaten. Het is namelijk moeilijk af te lezen wat lief van iets vindt. Maar ik zag het! Ik zag een kleine twinkeling in zijn ogen! Voorzichtig vroeg ik na afloop wat hij er van vond. “Groot.” zei hij. Ik liet het even rusten (pushen werkt averechts....)

Even later sprak hij de magische woorden: “Ik zie ons wel in dit huis wonen.” Ik sprong een gat in de lucht. “Maar....” (shit.... er kwam een MAAR achteraan.....) “Er moet wel heel erg veel aan gedaan worden. En ons eigen huis verkopen is ook zo maar niet gebeurd.” Zaken waarin ik hem echter wel gelijk moest geven.

Vlak daarna gingen we op zomervakantie. In die vakantie hebben we besloten om eerst ons huis te koop te zetten en dan pas dit huis aan te kopen. We zouden wel zien hoe lang het zou duren. Zou ons droomhuis al verkocht zijn voordat het onze was verkocht, dan zouden we het weer uit de verkoop halen. We zouden wel zien hoe het zou lopen. Het was in ieder geval in deze tijd wel het veiligst om het zo te doen.

Vanaf dat punt kwamen we in een soort achtbaan terecht. Na onze vakantie stond ons huis binnen 2 weken op Funda. De eerste dag al 2 bezichtigingen in de agenda! En na een week een bod!!

En toen is het begonnen. De grijze haren voelde ruimte om op te komen op mijn hoofd. Wat een stress en wat een spanning...

De hele onderhandeling van zowel het oude als het nieuwe huis heeft me minimaal 20 grijze haren opgeleverd. Zelfs mijn moeder zag ze zitten.. Na de onderhandeling duurde het slechts 3 maanden toen we de sleutel in handen hadden van ons grote nieuwe huis. Niet normaal hoe snel dat is gegaan. En toen brak de tijd van kamperen in eigen huis en klussen in het nieuwe huis aan. Ik zeg één ding. Ik ben blij dat er zo iets als haarverf bestaat. Jemig hoe stressvol kan een verbouwing en verhuizing zijn...In diezelfde tijd ben ik ook gestart met een nieuwe baan. Poink poink poink . Als onkruid kwam het grijzen goedje omhoog.

Gelukkig hebben we nu een groot huis, daar kan ik goed mijn voorraad haarverf in kwijt ;-)

We zijn inmiddels een paar maanden verder. We zijn in rustiger vaarwater beland. We wonen nu in ons mooie grote nieuwe huis. Iedereen is gewend en voelt zich gelukkig. De grijze golf lijkt zich ook wat te hebben gestabiliseerd. Het was een heel avontuur.

Verhuizen..... dat gaan we nooit meer doen. Nou ja, nooit meer..... niet zolang mijn bruine haren nog in de meerderheid zijn op mijn hoofd. Als ik over 20 jaar helemaal grijs ben, maakt het namelijk niet meer uit. Als we dan verhuis- stress hebben valt het niet meer op.

En lief.... hij wil er niks van weten, maar in de laatste maanden heeft hij een iets wat hoger voorhoofd gekregen en zijn de inhammen dieper. En zie ik daar nou ook wat grijze haren?

Shit happens

Sinds de herfstvakantie is zoon 2 zindelijk. Nu moet je weten dat zoon 2 het downsyndroom heeft. Zijn ontwikkeling verloopt ongeveer hetzelfde als andere kinderen, zij het langzamer, maar wel redelijk hetzelfde.
Maar goed zoon 2 is dus “klok zindelijk”. Dat wil zeggen dat hij niet meer (of nauwelijks) in zijn broek plast . We zetten hem op gezette tijden op de wc en dan komt het helemaal goed. Ietsie anders werkte het met zijn grote boodschap....Voordat hij door had dat ook dat op de wc moet.....
Ik raad je aan, als je niet zo'n sterke maag hebt, om niet verder te lezen.....

Zoon 2 had goed begrepen dat poep niet in je broek hoort.... Tot zo ver niets aan de hand.... Er was ook niets aan de hand als wij er op tijd bij waren. Dan deed hij zoals ieder ander mens zijn grote boodschap op de wc.

Helaas was het niet altijd het geval dat “wij daar op tijd bij waren”....Toch een luier hielp dan ook niet. De grote boodschap voelde vies en moest direct uit de gevoelige zone verwijdert worden.. Als hij op zijn kamer was, dan schudde hij zijn luier of onderbroek gewoon leeg op de grond.

Hij heeft een andere gewoonte. Een gewoonte om alles op te ruimen. Ook het opruimen doet hij als ieder ander kind ( schuif het weg tot dat het uit het blikveld is verdwenen....) Tot dusver geen probleem. Tot dat je de bovenste twee gewoontes na elkaar werden uitgevoerd....Ook de grote boodschap moest opgeruimd worden (lees: uit het blikveld verdwenen zijn).

Maar ja, ik hoef niemand te vertellen dat simpel schuiven met de grote boodschap niet altijd zo gemakkelijk gaat. Moet ik verder in detail treden? Ik laat het verder aan de eigen verbeelding over....

Erg vrolijk werden lief en ik in ieder geval niet van de leuke gewoontes van zoon 2.. We deden er ook alles aan om hem aan te leren wat hij moet doen met de aandrang van de grote boodschap.

Ik moet zeggen, het gaat redelijk goed de laatste tijd. Maar er zijn soms momenten dat ik het heel druk heb in huis en dat er ineens 100 dingen tegelijk lijken te gebeuren. Op die momenten kan mij de aandrang van zoon 2 even ontglippen....

Zoon 1 had een vriendje te spelen. Een jongetje uit zijn klas die hier voor het eerst kwam. Tot zo ver prima. Zijn moeder en zijn broertje kwamen hem rond 5 uur ophalen. Ik maakte nog even een praatje met zijn moeder. Tot de telefoon ging. Vriendje moest nog even naar het toilet. Ik handelde het telefoontje af met zoon 3 op mijn armen, die eigenlijk niet op mijn arm wilde zijn. Hij probeerde zich los te wurmen( om even de situatie zo duidelijk mogelijk weer te geven). Toen ik ophing rook ik een vreemd geurtje. Vriendje kwam van het toilet, dus ik nam aan dat het zijn geurtje was. “Mam het stinkt hier naar poep,”zei zoon 1. “Ach niemand ruikt naar roosjes,”zei ik en ik gaf een veel betekende blik naar de moeder van vriendje.

We bleven nog even kletsen. Maar nu concludeerde het broertje van vriendje dat het toch wel heel erg naar poep rook... Er bekroop mij een vreemd gevoel.....

vriendje, broertje en moeder vertrokken. Ik wilde met zoon 1 en 3 terug lopen naar de huiskamer. Maar toen ik langs de trap liep werd de poepgeur sterker... Op het zelfde moment zei zoon 1 dat hij dacht dat zoon 2 gepoept had. Razend snel zette ik zoon 3 in de box. Ik liet hem mopperend achter.

Ik rende naar boven toe!

En daar zat zoon 2... op zijn bed van top tot teen onder de poep....... Hij had het geprobeerd op te ruimen op zijn manier. Het was uitgesmeerd over de vloer en in zijn haar!!

“OMG” was het enige dat ik kon uitbrengen. Wat nu? Hoofd koel houden! Zoon 3 zat in de box. Weliswaar mopperend, maar hij kon daar in ieder geval nog wel eventjes zitten. Zoon 1 was ook naar beneden gegaan om hem te vergezellen. Zoon 2 moest schoon. Ik heb hem als eerste onder de douche gezet. Daarna begon aan het schoonmaken van zijn kamertje. Het viel me op dat er zo weinig echte poep was. Ik dacht dat hij alles wel uitgesmeerd zou hebben en dat ik dadelijk nog veel van zijn lijfje zou moeten afpoetsen. Maar goed zijn kamer werd schoon, maar het vreemde was dat ik de geur heel sterk bleef ruiken.

Toen ik zag dat er nog poep op de deurkruk zat, leek me dat de logische reden van de blijvende geur. Deurkruk was ook schoon en ik maakte mijn gang naar de badkamer. Toen ik op dat moment nog een spoor van poep ontdekte, voelde het alsof ik in een kaskraker van een horror film was beland. Stijf van zenuwen over het geen wat ik tegen zou komen ( alsof ik een bloedspoor volgde...) volgde ik het poepspoor. In mijn hoofd hoorde ik de muziek van de film Jawes.

Het spoor liep naar de kamer van zoon 3. Ook daar zat het aan de deurkruk. Mijn hand pakte het stukje deurkruk wat nog niet besmeurd was om deze naar beneden te duwen. Het Jawes muziekje ging harder en sneller in mijn hoofd. Even als mijn hartslag.

Toen ik de deur met een zwaai opende stokte mijn adem. De muziek had zijn climax bereikt en daarna..... doodse stilte. Enkele seconde stond ik aan de grond genageld.

Wat ik daar zag, had ik werkelijk nog nooit gezien... Opeens wist ik waarom er zo weinig poep in zijn eigen kamer lag...... De rest lag hier....... Het leek wel alsof hij dagen lang had gespaard om dit tafereel te creëren.

Ik wist het niet meer. Ik hoorde zoon 3 luider mopperen. Zoon 1 kwam zeuren dat hij honger had ( want, oja, het eten stond ook nog op)

Ik belde in paniek de allerliefste man van de wereld op. Hij wist me iets te kalmeren. “Doe de deur van zoon 3 achter je dicht. Maak zoon 2 schoon en zorg voor het eten. De rest doe ik.”Waren zijn wijze woorden.
En zo geschiede het. Ik maakte zoon 2 schoon. Die overigens genoot van de extra douche...
Ik zorgde voor het eten. De liefste heeft de kamer van zoon 3 schoon geschrobd. En we konden daarna genieten van een rustige avond.

Het gekke is, het nadien nooit meer gebeurd is. Hij heeft nooit meer iets uitgesmeerd...

Blijkbaar houdt zoon 2 van een grand finale. Hij heeft zijn “poep periode”groots afgesloten. Hij doet al een aardig tijdje zijn grote en kleine boodschap op de wc

We hebben er in ieder geval weer een verhaal bij wat we nooit zullen vergeten.

Shit happens....