Onze Thijn was altijd erg in zichzelf.
Hij leefde in zijn eigen wereldje. Alleen wij, heel vertrouwde
mensen, liet hij toe in zijn hele eigen wereldje. Bijzonder dat wel,
dat wij bevoorrecht waren om in zijn wereld toegelaten te worden.
Maar ook voelde ik mij daar dikwijls heel verdrietig om.
Er waren namelijk maar weinig mensen
die de echte Thijn mochten zien. Terwijl het zo'n mooie en bijzondere
jongen is, waar we heel trots op zijn. Ik wilde dat iedereen deze
mooie Thijn kon zien.
Men zag echt wel Thijn. Want ook de Thijn die in zijn eigen wereldje is gekeerd, is wel degelijk Thijn, maar toch anders... ik hoop dat het te begrijpen is?....
Contact met vreemden ontweek hij. Hoe
deed hij dat? Hij keek dwars door de mensen heen. Reageerde niet of
nauwelijks als het voor hem niet duidelijk was, wat de ander van hem
wilde. Terwijl hij bij ons juist heel graag contact maakt en grapjes
maakt e.d.
Konden andere mensen dit nou ook maar
zien!
Ik kan hier eerlijk zeggen dat het een echte worsteling met mezelf is geweest. Ik bleef me afvragen waarom ik nu zo graag wilde dat andere mensen deze kant van Thijn zouden zien? Want wat maakt het uit wat andere mensen vinden?
Ik kwam tot de conclusie dat ik het
gevoel had dat hij door dit gedrag werd onderschat door de
buitenwereld. Toen stelde ik mezelf de vraag of het dan zo erg is dat
hij onderschat wordt? Ik kan daar tot nu toe nog steeds niet echt een
antwoord op geven. Is het erg? Is het voor Thijn erg? Ik denk het
wel. Maar het is ook heel veilig voor hem. Veilig om onderschat te
worden. Zo heeft er niemand toren hoge verwachtingen van hem en kan
hij ook niet falen.
We hebben in het verleden wat gestreden. De hulpverleners zagen niet de Thijn die wij wel zagen, dat heeft echt een hoop discussie opgeleverd kan ik je zeggen. Ik heb het in een vorig blog al eens gehad over grijze haren. Nou dit stukje uit ons familieverhaal is een van de redenen van de grijze haren......
Maar nu lijkt het er toch op dat er
een verandering in gang is gezet door onze Thijn. Wellicht komt deze
verandering ook door een stukje acceptatie van ons. Ik kan je zeggen
als ouders van een zorgintensief kind heb je voortdurend te maken met
acceptatie en bijstellen van verwachtingen.
Het zit voor een deel gewoon in zijn
karakter dat hij graag op zichzelf is, maar ook een stukje
onzekerheid. Wat willen mensen van mij? Thijn hoort ook slecht, dus
hij heeft een dubbele handicap.....
Maar langzaam maar zeker verandert Thijn dus. Het lijkt of hij stukje bij beetje zijn wereld open zet! Hij laat steeds meer mensen toe in “zijn”wereld en als hij een hele goede dag heeft, zet hij de opening precies tegen de opening van onze wereld. Mooie momenten zijn dat. En ze lijken steeds minder zeldzaam. Het maakt me blij. Het maakt me zo ontzettend blij dat steeds meer mensen de mooie en bijzondere Thijn kunnen zien, die wij ook zien. Het maakt me blij dat hij goed ingeschat wordt en ik zie ook aan hem dat juist dat, hem ook meer zelfvertrouwen geeft.
De wereld gaat open voor Thijn en de wereld heeft hem zo veel moois te bieden!