maandag 31 oktober 2011

De roze wolk, een jaar later

Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat Dinand is geboren. Ik heb daar toen een mooie blog aan geweid ("een bijzondere roze wolk") Het ging er over dat we nu bij het derde kind pas echt op de roze wolk konden klimmen. Een derde kindje, een mooi cadeau voor ons als gezin. Het was het laatste zetje wat we nodig hadden om op de grote roze wolk te komen. We zouden er nooit meer af gaan. Ja heel soms als het echt niet anders kon. Maar hoe is het nu? We zijn nu een jaar verder. Zitten we ook echt nog op de roze wolk? Of zijn we er af gelazerd? Zijn de lasten van 3 kinderen te zwaar geworden dat de roze wolk ons niet meer kon houden? Zijn we overschaduwd door donkere wolken? Wel, ik kan u melden:
De roze wolk is nog steeds in ons bezit! Hij is echt van ons. Ze hebben hem niet van ons afgepakt. We zijn er ook niet doorheen gezakt. We zijn wel een beetje ingezakt. Maar we zijn er zeker niet doorheen hoor. Donderwolken jagen we consequent weg. Ze komen wel eens onze kant op. Maar met z'n 5en kan je best hard blazen.....pffffffffff. en weg is ie weer....

Ik moet bekennen dat de verzorging van 3 kinderen best pittig is. We zijn voortdurend bezig. Een beebje verzorgen wierp ons weer even terug in de tijd. Voor dat Dinand geboren werd, waren wij als ouders al zo ver dat we een beetje konden uitslapen. De jongens gingen in het weekend al alleen naar beneden. Huiluurtjes hadden we al lang achter ons gelaten. Best even wennen dat we nu weer “diensten” hebben in het weekend. Ik zaterdag er vroeg uit en lief op zondag. De huiluurtjes waren best wel afzien. De eerste maanden waren het “de darmkrampjes” Daarna waren het onverklaarbare dingen waarom zoon 3 soms midden in de nacht zo maar wakker werd en ontroostbaar was. Gelukkig kwamen/komen dit soort nachten maar sporadisch voor, maar toch...

Niets is fijner na een dag hard werken om 3 kinderen in bed te krijgen om even heerlijk op de bank te ploffen. Als er dan eentje niet wilt slapen omdat ie last heeft van verlatingsangst. Is dat zeg maar best een beetje jammer. Baby's kunnen dit alleen nog maar duidelijk maken door huilen, daar kunnen papa en mama helemaal niet goed tegen. Het is vreselijk om je kleine kindje te horen huilen. Er uit dan maar en heerlijk knuffelen met ons kleine ukje. Nu Dinand nog maar 2 slaapjes op een dag doet, is het uurtje voor het avond eten een moeilijk uurtje voor hem geworden. Voorheen gaf ik hem om half 5 zijn eigen eten, maar hij eet steeds vaker met de pot mee en moet dat ietsie langer wachten voordat hij zijn warme prakje krijgt. Dat ietsie langer wachten is voor moeders best pittig zullen we maar zeggen. Nu weet ik dat het maar tijdelijk is en dat het snel genoeg zal wennen. Dat is dan weer met een tweede en een derde zo. Je weet een beetje wat komen gaat en weet ook dat het weer veranderen zal. Dat geeft een hoop rust.
Hoe anders was dat bij de eerste. Daar dacht ik dat het nooit meer over zou gaan en dat het altijd zo zou blijven. Dat huilen zou nooit meer stoppen. Julian zou vast tot zijn achttiende midden in de nacht wakker worden en ons uit de slaap halen. Maar het viel reuze mee. Hij heeft slechts tot zijn 3e jaar 's nachts gespookt.... En tot zijn zesde kroop ie 's nachts tussen ons in ( dus het viel best mee ;) )

Maar aan de andere kant is het heerlijk om alles nog één keer mee te mogen maken. Dinand is namelijk een heerlijk ventje. Heel vriendelijk en eigenlijk best heel makkelijk. Hij gaat overal mee naar toe en vindt alles best. Over het algemeen slaapt hij goed door 's nachts. Zijn ontwikkeling gaat volgens het boekje. Het is echt onbezorgd genieten. Zijn ontwikkeling gaat vanzelf zonder enige extra oefening of huiswerk wat we van de fysiotherapeute of logopediste hebben meegekregen.Hoe anders was dat bij Thijn.... Iedere week fysio, logo en artsen bezoeken. Bij Dinand zijn het alleen wij als ouders die zijn ontwikkeling in de gaten houden.
 En had ik al gezegd dat Dinand de liefste en de leukste baby is die er bestaat? We zijn echt gezegend met 3 geweldige zoontjes.

Er blijft veel aandacht op Thijn gevestigd door zijn bijzondere ontwikkeling, dat blijft gewoon zo. Dat is de stempel die op dit gezin gedrukt is.  Er zijn periodes dat het wat rustiger is rondom Thijn. We zitten nu in zo'n periode. Het gaat al een tijd heel goed met hem zowel op school als thuis.
Met Julian gaat het ook heel goed. Hij heeft zo nu en dan zijn dipjes en dat zijn voor papa en mama best pittige dipjes. Maar hij is zo lief, gevoelig en slim. We zijn zo trots op hem. Het is voor hem niet altijd makkelijk om de oudste te en de wijste te moeten zijn en al helemaal niet als je broertje een beperking heeft en je kleine broertje nog maar een dreumes is. We zijn trots op onze grootste kanjer. Hij is een super lieve grote broer en een heel lief 7 jarig klein manneke. Die zich af en toe even moet ontladen. Maar wat dan achteraf heel logisch is.

Ons gezin is prima. We hebben een balans gevonden. Een balans waardoor we op de roze wolk kunnen blijven vertoeven. Conclusie: de roze wolk rules!!