Het is zo ver. Maanden heb ik er tegenaan gehikt.
Zoon2 is logeren. Niet bij oma of opa, ook niet bij een tante of oom en nee, ook niet bij een vriendje.
Thijn is logeren in het logeerhuis. Bij vreemde mensen, vreemde kinderen in een vreemd huis.
Iets waar ik je een half jaar geleden om zou uitlachen als je me dit zou voorstellen.
Sterker nog, men heeft het me voorgesteld. Zoon2 logeren? Phu. Ik werd er zelfs een beetje boos om. Waarom, het manneke is nog zo klein! Dit gaan we echt niet doen! Ik werd al misselijk bij het idee. Geen haar op mijn hoofd die er serieus over nadacht om dit te doen.
Nee logeren in een logeerhuis zou het niet worden. Punt uit….
Maar toch is hij er nu, op dit moment. Voel ik me rottig en ellendig? Gek genoeg eigenlijk niet.
Best heel vreemd als je de vorige alinea gelezen hebt.
Dit is weer een situatie waar je naar toe groeit.
In de meeste gezinnen gaat dat “naar een situatie toegroeien” in de vorm van steeds een beetje loslaten op weg naar zelfstandigheid. Voor de eerste keer buiten de tuin spelen. Alleen in het steegje hè! Niet de straat op! Iedere vijf minuten kijken of hij nog wel in het steegje is.
Het steegje wordt de straat. De straat wordt het speeltuintje aan de overkant enz.
Dan komt er fase dat hij alleen naar school gaat. Dat hij alleen vanuit school met een vriendje mee naar huis gaat en vervolgens weer alleen naar huis komt. Fases waar je in mee groeit als ouder.
De fases van zoon2 hebben ook met loslaten te maken.
Maar dit is loslaten van…van... ja van wat eigenlijk.? Van een zware last? Zoon2 is heftig maar ik kan het niet over mijn lippen krijgen om te zeggen dat het een zware last is. Hij is geen last, hij is mijn schatje, mijn moppie. Wel een moppie met een grote gebruiksaanwijzing die heel veel energie kost om die op de juiste manier te volgen. Dat is echt niet altijd gemakkelijk, helaas.
Dan zijn er ook nog zoon1 en 3. Er zijn zat mensen die tegen ons gezegd hebben “zij hebben ook recht op de aandacht van hun ouders!” Dat is zeker waar, maar we hebben niet echt het idee dat we de andere twee tekort deden of doen.
Waarom dan toch logeren? Uiteindelijk komt het besef dat we niet de kinderen te weinig aandacht geven, maar ons zelf!
Om dit alles nog heel erg veel jaren te kunnen doen zoals we het doen, moeten er ergens wat oplaadmomenten zijn.
Langzaam doemde dan toch dat logeerhuis op als oplossing. We hebben heel goed gezocht naar een huis waar wij een warm gevoel bij kregen en uiteindelijk gevonden.
We hebben er heel wat maandjes aan kunnen wennen dat hij zou gaan logeren.
Vorige week heeft hij er een dagje gespeeld.
Het voelde eigenlijk heel fijn en vertrouwd.
Dit weekend voor het eerst slapen. Ik had gedacht dat ik dit weekend een wrak zou zijn. Dat ik onmogelijk in slaap zou vallen. Dat ik me geamputeerd zou voelen. Maar er is niets gebeurd van dit alles. Hij is daar in goede handen, ik heb het vanmorgen weer met mijn eigen ogen gezien. Ik laat hem zo vrolijk achter. Ik heb uiteraard nog wel even gebeld. De informatie die ik terug hoor is typisch zoon2 ten voeten uit.
Ik denk veel aan hem, maar ik heb wel het gevoel dat ik dadelijk goed kan slapen.
Dat komt misschien omdat ik ook ervaar hoe rustig het even is. Ik zou me bijna schuldig voelen. Ik probeer er nu maar ook niet heel diep over na te denken of hij nu wel of niet kan slapen. Of dat hij ons mist…:-( (slik) Ik moet het loslaten.
Loslaten is nodig om vooruit te blijven gaan. Als je alles blijft vast houden wordt het steeds zwaarder om vooruit te komen. Loslaten maakt lichter en zorgt er voor dat je meters kan blijven maken.
En dat is wat we willen blijven doen, we hebben nog een lange weg te gaan.
Een weg die we met veel liefde plezier en trots mogen bewandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten