Een tevreden tandarts

sommige mensen hebben bijzondere fascinatie. Zo ook mijn ThijnNaast de redelijk “gewone”dingen zoals Bert en Ernie en Ernst en Bobbie.
Is Thijn ook erg geïnteresseerd in ritsen. Hij vindt ze uitermate interessant. Hij wil er altijd even aan voelen. Als hij ziet dat je een rits aan hebt, dan zie je de ogen groter worden en stopt acuut met zijn activiteit om even te kunnen voelen aan de rits. Als dat gedaan is gaat hij weer verder met waar hij mee bezig was. Het enige is dat hij er bij zichzelf een bloedhekel aan heeft. Hij wil pertinent geen vest met een rits aan. Dat irriteert hem bij zijn hals. Woest word hij als hij er eentje aan moet....

Verder is hij dol op de badkamer en dan vooral spullen uit de badkamer. Zo neemt hij iedere dag de spoelbeker mee op sleeptouw door het huis. Hij weet dat het niet mag en brengt hem mokkend ( leuke woord keuze he) terug naar de badkamer als wij er wat van zeggen.
Zo zijn we ook een tijdje de zeep kwijt geweest. We hebben op onze wastafel zo'n handig pompje met zeep staan. Opeens was het kwijt! Nergens te vinden! Thijn ging echt niet vertellen waar hij de zeep had gelaten hoor. Het liedje “zoek de zeep”van Ernie ( van Bert en Ernie) heeft dan ook weken lang in mijn hoofd gezeten. Dat was ook precies de tijdsduur van het vinden van de zeep!

Maar we moeten pas echt oppassen met onze tandenborstel. Als hij die te pakken krijgt, dan ben je pas echt de pineut. Uitgekauwd vinden we de tandenborstel terug ergens in zijn kamer (als we mazzel hebben) Er zijn hier dus al veel tandenborstels zoekgeraakt en uitgekauwd weer terg gevonden

Het is dus noodzaak om je tandenborstel goed op te ruimen waar hij hoort. (in een beker in het kastje boven de wastafel). Doe je dat niet. Laat je hem liggen op de wastafel, dan wordt je direct afgestraft en is het einde van je tandenborstel alleen nog een kwestie van tijd. De tandarts gaf hem laatst een groot compliment omdat zijn tanden zo mooi zijn. Hij poetst goed, zei ze....

Jaja........

Verrekte hormonen

Hormonen zijn maar lastige dingen. Als er iets gebeurt waardoor de tranen bij mij opwellen, geef ik steevast die “verrekte hormonen” de schuld. Nog wel.... Maar hoe lang houd ik dat nog vol. Dinand is inmiddels 8 maanden. Ik dacht altijd dat je net zo lang moest ontzwangeren als dat de zwangerschap duurde. Maar ik ken ook verhalen van mensen bij wie het hormoon wel 2 jaar lang in het lichaam zat. Tjonge wat lang..... Maar dat betekent dat ik me nog een tijdje kan verschuilen achter die “verrekte hormon”, zonder dat ik me hoef te generen voor mijn opkomende tranen als er zich een mooie situatie voor doet. Er is namelijk niet veel nodig om mij aan het huilen te krijgen.

Als ik iemand in een televisieprogramma zie huilen, begin ik steevast mee te huilen.
Het maakt mij niet uit of ik het programma gevolgd heb of dat ik er al zappend net in kom vallen. Tranen zonder achtergrond dus. Het maakt mij niet uit.
Een happy end is ook garantie voor tranen. Of het nu een kinderfilm is of een film voor volwassenen, tranen krijg ik ervan.
Sommige mensen krijgen een brokje in de keel. Bleef het bij mij maar bij een brokje.
Het is sterker dan mij, ik kan het niet stoppen. Soms als ik een mooi liedje hoor, begin ik al spontaan te huilen.
Mensen hebben het altijd over het bekende “emmertje” dat bij tijd en wijle overloopt. Ik vermoed dat er bij mij wat is mis gegaan. Ik heb geen emmer. Ik heb zelfs geen emmertje. Ik heb een espresso kopje....je weet wel zo'n klein kopje waar maar heel weinig in kan.
Zo ook vorige week. Wij stonden langs de kant te wachten op Julian en Erik, die bezig waren met het laatste stukje van de avond 4 daagse. Ik zie ze aan komen lopen en ik schiet vol.... Op dit soort momenten kan ik me echt voor mijn tranen schamen. Ik heb ze met heel veel moeite weg kunnen slikken. Helemaal verbergen lukt het me niet.
De ochtend daarna moesten de lopers van de avond 4 daagse nog een ere rondje om de school maken. Ze werden opgewacht door de rest van de school en alle ouders. Daar kwam mijn kanjer aan. Hij straalde van trots. En alle ouders en kinderen juichten de lopers toe. Nou.....Het is te voorspellen hoe ik daar op reageerde. Gelukkig hoefde ik met niemand direct in contact te treden. Bovendien hield ik Dinand vast. Die zorgde voor een soort van dekmantel.
Mensen vinden het nu niet zo raar. Al helemaal niet als ik dan Dinand ook nog vast heb. Als mensen toch kijken, dan wuif ik met mijn hand en roep iets in de trant van “Hormonen he...” Dan geven ze mij een begrijpend knikje en gaan verder waar ze mee bezig waren. Maar wat als Dinand kan lopen? Wat als niemand meer een baby bij mij ziet??
Dan val ik compleet door de mand. Ik ben gewoon een emotionele muts.
Ik ben ondiep. Ik ben een huilebalk. Ik ben een tissue verslinder.
Mijn levens motto: “het glas is altijd half vol”. Dat is dan ook meteen de verklaring waarom die dan zo snel overloopt....

Er is ook een andere kant. Ik ben wel heel snel in tranen, maar er is ook maar weinig nodig om mij te laten lachen. Kijk dat is dan weer de andere kant. Ik kan genieten van de kleine dingen in het leven. Ik kan overal een positieve draai aangeven. Dit is wel en heel prettige kant van mij en heeft mij uiteindelijk uit menig dalletje gehaald. Dit wel nadat het espresso kopje was overgelopen hoor. Dat heb ik dan ook weer eerst nodig voordat ik weer licht kan zien.
Ik heb eigenlijk best wel geluk dat het maar zo'n klein kopje is!Stel je voor dat het een hele emmer was.... dan had ik lang moeten wachten voor dat ik de dingen weer wat positiever kon zien. Nu ik er zo over schrijf vind ik het toch minder erg dan aan het begin van dit stukje.

Wist je trouwens dat schrijven verhelderend kan werken?

Een bijzondere roze wolk

Onderstaand blog heb ik geschreven vlak na de geboorte van ons derde zoontje. Ik heb het blog op hyves  gepubliceerd. En nu dus op blogspot.





Onze Dinand is op 30 september geboren. Niet alleen is de geboorte zelf een wonder, maar ook het feit dat hij op de verjaardag van mijn overleden schoonmoeder is geboren is iets heel bijzonders.
Tenminste zo ervaren wij dat...
Wat ook heel bijzonder is, is dat we nu bij het derde kindje pas echt op de roze wolk konden klimmen. Ik kan vertellen dat het hier geweldig is, zo boven op die roze wolk. De wolk is lekker zacht en warm en het uitzicht is zeer bijzonder te noemen.

Hoe komt het dan dat we nu pas bij ons derde kindje de top hebben bereikt? Thijn en Julian zijn net zo lief en knuffelig als hun kleine broertje. We waren echt wel onderweg naar de roze wolk des tijds hoor. Maar we kwamen niet verder als halverwege. Hoe dat komt?
Het feit dat we voor het eerst ouders werden bracht de nodige gevoelens met zich mee. Ons hele leven stond op zijn kop. Daarbij kwam dat Julian precies een jaar na het overlijden van mijn vader werd geboren. Verdriet en geluk lagen zo dicht bij elkaar. Julian was een lieve, maar gevoelige baby. Hij huilde ontzettend veel. Als pas geworden moeder heeft me dat heel veel slapeloze nachten en onzekerheden gekost.

2 jaar later werd Thijn geboren. Voordat hij geboren werd zaten we met onze familie in een echte nachtmerrie. Mijn nichtje Elisa is geboren toen ik hoog zwanger was. Al snel bleek er iets heel ergs fout te zijn met Elisa haar gezondheid. Ze had een zware hartafwijking. Haar toestand was zeer kritiek. De operatie die ze moest ondergaan, was zeer risicovol. Het was een moeilijk tijd voor ons allemaal. Mijn kindje zat nog veilig in mijn buik. Maar genieten van dit wonder kon ik op dat moment even niet.
De operatie van Elisa was geslaagd en de dag nadat ze buiten levensgevaar was, werd Thijn geboren.
Maar ook met Thijn was het niet goed. Ik zag vrijwel direct dat hij downsyndroom had. Ook een hartafwijking? Spookte er direct door mijn hoofd? Gelukkig was dit niet het geval. Thijn was gelukkig gezond. Het downsyndroom was een feit. Maar toch ik kan met heel mijn hart zeggen dat we intens gelukkig waren met Thijn precies zoals hij was.
Maar waarom dan nog geen roze wolk? Simpelweg omdat het niet kon.....
eigenlijk doken wij direct na zijn geboorte de vijver van de hulpverlening in. Opzoek naar de juiste hulpverleners voor Thijn. Ook zochten wij het internet af naar informatie over downsyndroom. Wat stond ons te wachten en hoe ziet zijn toekomst er uit. Dingen waar je nog niet zo mee bezig hoort te zijn als je net een kindje op de wereld hebt gezet.

We hadden naderhand onze draai wel weer gevonden. Maar het onbezorgde genieten was er niet meer bij.
Nu is het leven van iedere ouder verre van onbezorgd te noemen. Als je ouders wordt, dan wordt je meteen een stuk kwetsbaarder. Niet langer alleen maar rekening houden met jezelf, maar je moet zorgen voor het mooiste, het liefste wat er in je leven bestaat. Ieder pijntje en ieder verdrietje van een kindje raakt je als moeder tot in de kern. Een moeder zal er dan ook alles aan doen om de verdrietjes en de pijntjes te voorkomen.

Maar goed, we waren als gezin zeer gelukkig en bleken de roze wolk niet echt nodig te hebben om te genieten van ons gezin.

Maar toen kwam Dinand. De zwangerschap was toch best spannend. Zou het allemaal wel goed zijn met ons kleine kindje. De testen die we gedaan hadden zagen er positief uit. Een vruchtwaterpunctie wilde we niet. Te veel risico. We zouden het kindje toch wel houden. Ieder kindje is in dit gezin is namelijk welkom.

30 september was dé dag! Mijn vliezen braken in de ochtend en nog diezelfde middag hadden we Dinand in onze armen. De bevalling was intens (lees pijnlijk en snel) Maar toen bleek dat Dinand helemaal gezond was, stegen wij direct naar onze lang verlangde roze wolk! Zo maar.... we hoefde er niets voor te doen! Het was een grote roze wolk. Het leek bijna alsof de wolk zo groot was omdat we er de vorige keer niet bij konden komen. Een soort cadeautje dus.
De kraamtijd is inmiddels voorbij. Voor het eerst kon ik er echt met volle teugen van genieten. Wat een fijne tijd. Op deze roze wolk had ik alle tijd om de vorige twee kraamperiodes goed onder de loep te nemen. Door het gemis van de vorige keer, heb ik deze kraamtijd heel intens gelukkig beleefd.
Niet alleen Erik en ik zitten op de roze wolk. Er was ook plaats genoeg voor Julian en Thijn. Ook zij zijn heel gelukkig met de komst van hun kleine broertje. Afgelopen week kwam het zo dat alle kinderen midden in de nacht wakker werden. Niet alleen Dinand, maar ook Julian en Thijn wilden bij ons liggen. Wat heerlijk was dat. Ik heb geen oog dicht gedaan.... maar ik had ook geen slaap. Ik was namelijk intens gelukkig.......
Wat een mooie grote roze wolk....... We gaan er nooit meer vanaf. En als we er soms toch even vanaf moeten ( soms moet je ook met beide benen op de grond staan) dan maken we een lijntje aan de roze wolk en slepen we hem gewoon achter ons aan. Zodat we de roze wolk nooit meer uit het oog verliezen.

Doe twee stapjes naar voren en eentje terug

Doe 2 stapjes naar voren en 1 stapje terug!
Klinkt een beetje als een feestnummer van de deurzakkers.
Maar een feestnummer is het niet. Dit is het verloop van Thijn zijn ontwikkeling.
Hoe blij we zijn met twee stapjes vooruit, hoe frustrerend het is als we weer een stapje achter uit gaan. We gaan het patroon nu herkennen en kunnen er ons min of meer op voorbereiden.

Het is de kunst om het met een helikopter view te aanschouwen. Het grotere geheel kunnen zien. Dan zie je dus de gelijkmatige vooruitgang en de haperingen tussendoor zijn dan nauwelijks te zien. Maar soms, heel soms, is het niet mogelijk om zo hoog een overzicht te krijgen. Je staat er midden in. Er is geen tijd om te observeren. Er wordt aan je getrokken door 3 paar handjes. Hier moet je blijven op de grond, hier is waar je moet zijn. Roepen ze dan. En juist daar op de grond is waar alles goed zichtbaar is en waar alles wordt uitvergroot met een enorme loep.
Het is een hele aanschouwing dat wel. De stappen vooruit zijn super groot en vallen echt op. We zijn wat gelukkig als hij dan een zin van drie woorden kan maken. Maar ook verdrietig als blijkt dat hij er opeens weer een twee woord zijn van maakt of erger een één woord zin. Want dat gebeurt gek genoeg. Als ouders zitten we boven op zijn ontwikkeling. Meer eigenlijk als bij de andere twee. Die ontwikkelen zich zonder dat wij daar iets aan hoeven doen. Tuurlijk, we volgen ze op de voet en zijn net zo trots op ze als op Thijn als ze weer een stap verder zijn. En liefde... dat geven we ze in overvloed. Maar het lijkt vanzelf te gaan. Maar hoe anders is het bij Thijn. Hij zou zich uiteraard wel ontwikkelen zonder onze hulp, maar hoe? Dat is de vraag.
Het is niet zo dat ik ieder vrij moment van de dag met hem aan het trainen ben, nee absoluut niet. Dat is niet goed voor hem, niet goed voor mij en niet goed voor Julian en Dinand. Ik voeg in waar zijn interesse ligt en daag hem uit daar waar hij gemotiveerd is om uitgedaagd te worden.
Want het is ook nog eens zo dat hij niks doet als hij daar geen zin in heeft. Je kunt hemel en aarde bewegen, maar Thijn niet.....Dus je begrijpt dat als hij gegroeid is in zijn ontwikkeling dat een winst is voor hem én voor ons. Maar als we de touwtjes iets losser laten en wat minder aandacht besteden aan zijn spraak/ taal in dit geval, dan merken we ook dat hij minder zijn best doet om de dingen goed uit te spreken. En het verwaterd dan ook gewoon. Dus moeten wij, hup, de teugels weer wat aanspannen en meer aandacht gaan geven aan zijn spraak/taal. Als het nieuw geleerde eenmaal is ingesleten dan raakt hij het ook niet meer kwijt, maar daar gaat dus heel veel aandacht en tijd aan vooraf.
En soms als ik denk dat het nooit meer goed komt, dan maakt hij een enorme sprong voor uit.
En op dat punt zijn we nu weer beland. Hij lijkt meer zijn gevoelens onder woorden te kunnen brengen. Misschien is dat wel heel groot gezegd. Ik bedoel dat hij met woorden kan vertellen wat hem op dat moment dwars zit, of waar hij juist heel vrolijk van wordt. Of wat hij heel graag wilt, of niet wilt .En dat is voor ons zo'n grote stap voor uit. Maar vooral voor hem. Voor heen kon hij zo boos of verdrietig worden op dingen, hij ging huilen en op de grond liggen. Nu gaat hij nog steeds wel op de grond liggen of zitten, maar omdat hij kan vertellen wat er is, is het gedrag sneller om te buigen. Hij voelt zich gehoord en dat is zo fijn. Op dit moment hebben we gewacht. Ik kan dan nu ook heel even in de helikopter zitten en het grotere geheel aanschouwen.
De drie jongetjes roepen mij morgenochtend weer terug hoor, daar niet van. En Thijn gaat binnenkort ook weer eens stapje terug doen. Dat weten we gewoon. Maar hij heeft laten zien dat hij het kan! Wat een kanjer!

Ups en Downs

Wij hebben nooit laten testen. Althans niet de eerste twee keren van onze zwangerschap. Tot op de dag van vandaag kan ik zeggen dat dat ook nergens voor nodig geweest is. Bij Dinand hebben we wel een combinatie test laten doen, maar meer omdat we voorbereid wilde zijn en niet om een zwangerschap te willen beëindigen.

Zojuist las ik weer een artikel met als titel: vlokkentest en trippeltest binnenkort passé.Het stukje trok mijn aandacht. Maar al gauw voelde het weer alsof er een baksteen in mijn maag viel. Down syndroom en zwangerschapsonderbreking stonden weer in één zin beschreven. Daarop volgde, als een soort van reclame praatje, dat het traceren hiervan nu nog makkelijker wordt door een simpele bloedtest die je al vroeg in de zwangerschap kunt doen! Dus hupsakee weg er mee als het kindje het down syndroom blijkt te hebben!

Natuurlijk is het heel prettig om medische kwalen vroegtijdig te ontdekken. Maar downsyndroom op zich is geen kwaal.
De mens lijkt steeds meer voor God te willen spelen. Over een x aantal jaar lopen er hier alleen nog perfecte mensen rond. Als dat toch een zou kunnen.....
Maar dit is slechts een utopie van de wetenschap.

Ik zal de laatste zijn die zou zeggen dat de opvoeding van een kindje met een beperking makkelijk is. In tegendeel zelfs. Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik het best zwaar heb zo nu en dan. Maar het is zoals het is. Ik zou Thijn voor geen goud willen missen. We kennen diepe dalen met hem, maar de pieken die we dan bereiken zijn wel extra hoog!

Eigenlijk ken ik niemand wiens leven enkel over rozen gaat. Iedereen kent moeilijke tijden.
Door een zwangerschapsafbreking maak je het leven niet makkelijker.
Want er is zo veel meer dan downsyndroom en andere chromosoomafwijkingen. Er bestaan ook verborgen handicaps. Als voorbeeld noem ik autisme. Er is geen echo apparaat of bloedtest die dit kan ontdekken. En wat doe je dan?? Als na een paar jaar blijkt dat jou kindje autistisch is?....... Dan maak je er toch het beste van? Dan haal je toch alles uit de kast om een zo fijn mogelijk leven met elkaar te hebben? Dan is dat toch ook iets wat je moet accepteren? Het is niet ongedaan te maken in ieder geval....
Iets wat heel veel mensen wel doen als blijkt dat ze zwanger zijn van een kindje met het down syndroom
En zo kunnen er nog veel meer andere dingen naar boven komen of gebeuren in het leven.
We hebben het niet voor het zeggen. Dat is wat ik hier mee bedoel.
Mijn hart stroomt over van liefde als ik aan alle drie mijn kinderen denk en dus ook aan Thijn. Het doet me dan ook zo veel verdriet als ik bedenk dat Thijn bij andere gezinnen niet gewenst zou zijn.
Het is niet mijn bedoeling om andere mensen te kwetsen met dit stukje. Ik wil alleen mensen aan het nadenken zetten.
Nogmaals het is natuurlijk heel prettig dat men al zo vroeg op medisch gebied kunnen zien wat er is en wat ze er aan kunnen doen.
Maar een leven is een leven. Wij mogen niet beslissen over kwaliteit van het leven van een ander.....

Tragedie in de achtertuin

Een paar maanden geleden zag ik een verliefd stelletje in onze achtertuin. Ik was erg blij dat het stelletje de conifeer van de buren koos als huisvesting. De boom hangt een beetje over onze kant heen. Zo konden we het verliefde stelletje op de voet volgen.
De spreeuwen ( want daar hebben we het hier over) kregen het al gauw erg druk. als we goed luisterde hoorde we wat getjilp. We deden een klein vreugde dansje. Het stelletje had kleintjes gekregen. Hoe leuk was dat! We genoten van het gezinnetje. Vader en moeder waren er maar druk mee. De drukte herkende wij natuurlijk. We refereerde vaak naar ons eigen drukke gezin.
Een tijdje hoorde we geen getsjilp. Het zou toch niet?? Ik kreeg een brokje in mijn keel. Gelukkig was dat niet nodig. De vogels waren er nog. De kleintjes waren wel al wat groter, dat was toen goed te horen.
Op een dag was er veel bedrijfigheid bij de conifeer. Ik kon het niet precies zien, maar ik vermoede dat het kroost voor het eerst de vleugels ging uit slaan. Emotioneel momentje kan ik je vertellen. ( zucht het gaat veel te snel.....)
2 dagen geleden begon de ellende. Onze buren ( die van de conifeer) wonen op de hoek. Daar langs loopt een voetpad. Op dat voetpad zag ik het al van verre liggen.... Een dood vogeltje... Het was een spreeuw. Ik wist zeker dat dit er eentje was van ons verliefde stelletje.Ik had medelijden met het stel. Erg triest hoor.
Maar het stel bleef ijverig hard doorwerken. Ze hadden minimaal nog één kindje. Dat is tenminste wat we uit het nest hoorde komen.
Het moge duidelijk zijn, dat ik begaan ben met het lot van het gezin.
Het is daarom des te pijnlijker dat ik vanmorgen constateerde dat er een kleintje vast zat in ONS aardbeiennetje.... En niet zo maar vast, nee behoorlijk vast. die zat er blijkbaar al een tijdje. Ik ben gek op vogeltjes, maar vind het om de een of andere reden toch heel griezelig om een wild diertje vaste pakken.
Ik schudde wat aan het net, maar het vogeltje kwam niet los. Ik schudde nog een keer... geen beweging in te krijgen. "Hoe moet dat nu?"Dacht ik. "Het vogeltje gaat dood als ik niets doe...."Ik ging op zoek naar buren die wellicht het vogeltje wel durfde te pakken. Zal je net zien..... niemand thuis.
Opeens bedacht ik me dat mijn vriendin en dierenvriend op en top, op maandagochtend in muziekwijk moet zijn. Ik belde haar op en legde het verhaal uit. Ze kwam direct en heeft het kleine vogeltje gered. Maar het was behoorlijk gewond. Vleugeltje hing er bij en hij had een sleep pootje. We hebben de dierenambulance gebeld. Die zouden het vogeltje komen bekijken vandaag. Maar het kon wel een tijdje duren. We hadden hem in een schoenendoosje gelegd. Het viel mij op dat de vader en moeder van het vogeltje steeds naar de doos toekwamen met eten in hun bek. Hoe schattig is dat! Ze hebben dus waarschijnlijk het vogeltje al die tijd eten gegeven toen het vast zat in ONS aardbeien netje. In goed (telefonisch) overleg met mijn vriendin heb ik de deksel van het doosje afgehaald zodat vader en moeder bij hun kindje konden komen. Ik deed dat ook niet zonder angst, want stel dat het vogeltje opspringt of zo.
Dat was een goede zet. Het vogeltje is op de een of andere manier uit het doosje gewipt en is onder de buxus gaan zitten. Daar kon hij goede verzorging krijgen van zijn ouders en de katten konden ook niet bij hem komen. Maar dit kleine vogeltje is net als ieder ander kind "eigenwijs"... het is gaan hupsen door de tuin. Ik volgde alles op de voet. Het vertederde mij toen ik zag dat ook andere vogeltjes het kleine vogeltje opzochten. Zouden ze nu begaan zijn met hem of zouden ze hem uitschelde voor "sukkel! Dat is echt dom dat je in dat netje terecht bent gekomen en kijk je nou eens zitten met die lamme vleugel" Ik hoop het eerste. Ik geloof net dat vogels zo gemeen tegen elkaar kunnen doen ( hoewel in de film "Rio" toch echt een gemene vogels zat....)
Het vogeltje bleef hupsen op zoek naar een veilige plek. Waar anders kun je dan terecht komen dan in ONS huis. Dat is ook de plek waar hij naar toe ging. Maar mijn medelijden kenden nog steeds grensen. Hoe erg ik ook te doen had met het vogeltje en zijn gezin. Ik vond wilde diertjes nog steeds griezelig. Deze angst was dan ook precies de reden dan ik lichtelijk in paniek raakte. Hoe kon ik dat vogeltje mijn huis uit krijgen? Ik belde weer naar mijn vriendin. Zij vertelde mij hoe ik het vogeltje moest pakken en dat als hij mij zou pikken ik dat echt niet voelde...
Maar ik durfde het toch nog steeds niet. Ik heb maar mijn moeder gebeld. Mijn mama kan namelijk alles. dus ook kleine vogeltjes uit huizen krijgen. Op het moment dat ik belde voelde het vogeltje denk ik dat hij hier niet de juiste verzorging kan krijgen. Hij was weer naar buiten uitgehupst en nu zit hij weer onder de veilige buxus. Ik hoop dat het vogeltje het red. Maarja om half drie denderen hier minstens 2 kinderen naar buiten..... Ik hoop dat de papa en mama dan nog bij hun kindje durven te komen.
Het aarbeien netje gaat weg!Liever aangevreten aardbeien dan de dood van een vogeltje op ons geweten te hebben. Telefonisch constateerde Erik dat het netje wel werkt Ja... maar tegen welke prijs? Ik koop de aarbeien wel weer in de winkel voor 3 euro.....

wordt vervolgd.....

Met tags kun je makkelijk foto's en video's vinden. Zoek bijvoorbeeld naar foto's met de tag koninginnedag et voila. (behalve prive foto's natuurlijk) Als je meerdere tags wil toevoegen kan je er een spatie tussen zetten. Wil je 2 woorden als 1 tag toevoegen dan moet je het tussen aanhalingstekens plaatsen, dus: "den haag". hOoFDlETTERs maken trouwens niet uit. :-)