zondag 10 juli 2011

We zijn zo gewoon gebleven

Toen Thijn geboren werd, waren wij ons erg bewust van het feit dat we nooit meer anoniem door het leven konden gaan. Dan bedoel ik niet dat we de bekendheid zouden krijgen van een bekende artiest. Had ik overigens niet erg gevonden als daar dan ook het salaris bij zou horen....

Maar wat ik bedoel is dat we wisten dat we niet meer zomaar een standaard gezinnetje in Almere zouden zijn. Voortaan zouden wij de ouders van Thijn zijn. Het jongetje met Down syndroom. We zouden opvallen alleen omdat we buiten de norm zouden vallen. Niet dat we dat heel erg vonden, het was gewoon een feitelijke constatering.

En zo geschiedde het ook. Het zou in de praktijk precies zo zijn als dat we ons hadden voorgesteld.

Wij zijn de ouders van dat kindje met Down. Julian en Dinand zijn de broers van dat jongetje met Down. Niet erg, helemaal niet. Meestal juist alleen maar positief. Op een enkele situatie na dan. Maar dan hebben we gewoon te maken met mensen die zelf niet echt in orde zijn ;-)

Zo waren wij vorige maand in een dierentuin in Duitsland. Op onze laatste vakantiedag waren we naar de Eifel ZOO gegaan. Voor Thijn zijn vakanties altijd erg intensief en hij was dan ook erg moe op deze laatste dag. Maar Julian wilde er nog “ZOO” graag naar toe. Dat we Thijn gewoon lekker relaxed in zijn buggy hebben meegenomen zodat het toch redelijk ontspannen voor hem was

Op een gegeven moment wilde hij op de schommel, maar toch ook weer niet , en dan toch uiteindelijk weer wel en dan toch weer niet. (mama's herkennen deze situatie vast wel) hij begon dan ook flink te mopperen en te jammeren. Tot zo ver redelijk normaal kleine-kinderen gedrag. De meeste mensen schonken er dan ook geen aandacht aan. Tot een Duitse familie zag dat het een jongetje met het Down syndroom betrof die zo aan het blèren was.

Wat ik toen meemaakte had ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Ze stopten acuut hun activiteiten om naar de blèrende Downie te kijken! Ze leken in diepe shock van mijn blèrende kind.

Nu kan ik je zeggen dan een blèrend kind niet zijn knapste gezicht laat zien, maar om daar zo in shock van te raken, vond ik nu ook weer wat overdreven. Dat heb ik ze dan ook laten merken. Ik ben ook acuut mijn activiteit gestopt (ik probeerde hem nog enigszins in het gareel te krijgen). Ik ben terug gaan kijken naar deze achterlijke familie. Ik keek ze stuk voor stuk recht in de ogen. Maar ze waren nog achterlijker dan ik dacht. Ze bleven gewoon staren naar Thijn. Ik ben toen dingen naar ze gaan roepen zo van: “Wat staan jullie daar nou te doen? En: hebben jullie niks beter te doen.” Maar mijn Duits is blijkbaar niet al te best. Zeg maar slecht eigenlijk. Misschien verstonden ze dat ze nog best even mochten kijken naar deze show. Want ze bleven gewoon staan staren. Uiteindelijk was mijn lieve Thijn rustig geworden en was de show afgelopen ze liepen door. Ik overwoog nog even om met de pet rond te gaan.

Dit was dan een minder positieve ervaring maar die zijn gelukkig op één hand te tellen. Want meestal zijn het fijne ervaringen en inmiddels horen deze er gewoon bij. We weten niet beter. Thijn zit nu iets meer dan een jaar op school. Voorheen was hij overal waar ik ook was (nou ja, bijna altijd) dus we vielen altijd en overal op.

Ik weet nog goed toen Dinand net geboren was en ik met hem alleen over straat ging. Ik was zo ontzettend trots op mijn lieve kleine mannetje. Ik liep vol trots achter de kinderwagen of met de maxi-cosi te sjouwen. Nu moet je weten dat als je meer dan 4 jaar als bekendheid leeft je ook een bepaalde reactie verwacht van de mensen als je ergens bent..... Hoe raar was het dat we niet opvielen??

Ik was er zo aan gewend dat mensen naar ons keken dat het gewoon raar was dat mensen ons níet bekeken. Ze keken wel, maar anders. Zo van “Ach lief schattig baby'tje. ”Dat was het dan... Ik weet nog dat ik verbouwereerd was en dat ik in mijn hoofd schreeuwde: “kijk nou toch. Dit is echt de liefste, de mooiste en de schattigste baby die er is!” (eigenlijk wat alle mama's van hun eigen kinderen vinden, niks bijzonders dus...) Inmiddels ben ik daar ook weer aan gewend. En dartel ik lekker door het leven als een mama van bijzonder gewone kinderen.

Straks zijn we 6 weken vrij en verplaatsen we ons naar verschillende plekken in Nederland en ook voor 2 weken naar Duitsland. Mensen kijken, mensen geven je een warme blik mensen glimlachen en mensen fluisteren. Of ze kijken helemaal niet. Als we andere gezinnen tegen komen met een zichtbaar beperkt kindje, dan knikken we veel betekent naar elkaar. We begrijpen elkaar. Het is goed zo. Goed zoals het is.....