Het leven van een 4-jarige ruikt niet naar roosjes

De overgang van peuter naar kleuter is vrij inspannend te noemen. Althans dat geldt voor zoon3.

Werd je met drie jaar nog betutteld door je juffies op de crèche. Werden je billen afgeveegd, je broek omhoog gehaald. Werd je drinken ingeschonken, werd je crackertje gesmeerd.

En dan word je, pats boem, met vier jaar in een klas met 20 kinderen gezet met maar één juf. Die dus geen tijd heeft om je te betuttelen. Zelf je beker drinken pakken uit het kratje en zo ook je stukje fruit. En niks geen vers gesneden stukje fruit. Nee, een appel in 4 stukjes die je moeder vanmorgen vroeg al voor je in een bakje gedaan heeft. Dat heeft ze echt wel met liefde gedaan hoor, maar ja, dat verandert niets aan het feit dat de appelpartjes een beetje bruin zijn geworden.

Er moeten opeens werkjes gedaan worden die je niet zo leuk vindt. Letters wel, dat is echt heel leuk. Maar kralen rijgen!

Moet je dat ook doen? Nee dat is toch niet zo leuk. Je buurvrouw kan het trouwens wel erg goed. Hmmm. Je vindt het niet te begrijpen dat iemand die piepkleine kraaltjes om dat piepdunne draadje kan krijgen. Weet je, als je die piep kleine kraaltje nu gewoon aan je buurvrouw geeft, dan kom je ten eerste goed voor de dag bij je buurvrouw en ten tweede hoef je zelf dan niet te rijgen want je hebt immers geen kralen. Jammer, de juf let, ondanks de 20 kinderen, wel goed op.

En dan de wc. Die zit niet langer meer naast de groep, zoals je gewend was op je crèche. Nee, dat is een hele wereldreis voor je, want je moet het gangetje oversteken. En wie moet je broek nu omhoog doen? Dan maar met de broek op de enkels het gangetje oversteken en vragen of de juf kan helpen.

Je vindt het maar een gedoe om dat zelf te doen.

Help, nu heb je de grote boodschap gedaan? En nu? Toch maar even zelf proberen? Voor de zekerheid pak je maar een heel groot stuk wc-papier. Oeps, rol leeg.

Nu moet je achterlangs. Maar dan ontdek je dat je er helemaal niet zo goed bij komt. Misschien... ja het lukt net. Je kan er met je vinger bij, maar nu zit het aan je vinger! Dat is ook niet de bedoeling, veeg dat maar gauw af aan... ja aan wat eigenlijk? Oh ja aan een stukje papier. Ojee, maar dat heb je net in de wc gegooid. Nou dan maar aan de muur. Hmm nog niet helemaal van je vinger af. Dan maar aan je broek.

Als je er afkomt, valt er om de een of andere reden nog een drolletje naast de pot. Dat probeer je weg te schuiven met je schoen. Hup, broek omhoog handen wassen. Zo dat heb je mooi toch even zelf gedaan.

Je hebt niet in de gaten dat er nog een stukje wc-papier uit je broek komt.

Als je terug in de klas komt, kijken er veel kindjes naar je. Zouden ze weten dat je helemaal zelf je billen hebt afgeveegd!

Dan komt juf naar je toe. “Dinand, heb je een grote boodschap op de wc gedaan?”

Trots kijk je de juf aan.

“Lieve Dinand...” Ze kijkt achter je langs. Je volgt haar blik. Dan zie je ook het bruine spoor wat je hebt gemaakt. Dat was van het drolletje wat je probeerde weg te schoppen met je schoen...

Juf vindt het wel heel knap dat je het zelf geprobeerd hebt, maar je ruikt nu wel een beetje naar poep.

Juf gaat mama bellen en jij mag op je stoeltje blijven zitten.

Als mama komt, kijkt ze verbaasd. Nadat ze de wc heeft schoongemaakt, neemt ze je mee naar huis.

Je voelt wat tussen je benen schuren, wijdbeens loop je met haar mee.

Thuis mag je heerlijk douchen en vertelt mama hoe knap het van je is dat je het zelf geprobeerd hebt, dat je dit moet blijven proberen en dat het dan steeds beter gaat. Eigenlijk wil je het niet blijven proberen. Je vindt het juist zo fijn als iemand anders je billen afveegt en je broek omhoog trekt!

Mokkend lukt het iedere dag een beetje beter, maar je blijft het toch altijd proberen of iemand anders het misschien wilt doen. Nee, heb je...toch?

Dan heb je eindelijk geaccepteerd dat ouder worden niet vanzelf gaat, dat het leven van een 4-jarige toch echt wel wat van je vergt.

Dan doe je een nieuwe ontdekking....

Een schooldag bestaat niet alleen uit werkjes maken en buiten spelen. Er worden ook dansjes geoefend!

Dit gaat echt te ver. Er moet ergens een grens zijn. Die is nu bereikt. Je gaat echt geen dansje doen. Ze bekijken het maar. Een vierjarige kan niet alles in één keer.

“Een dansje doe ik pas als ik 10 jaar ben!!!” roep je naar de juf. En dat is dat. Terwijl je klas aan het dansen is, zit jij in je eentje op de mat en doet lekker niet mee. Puh! wat een poepzooi.