zondag 18 augustus 2013

Thijn naar Olivijn


Vanavond heb ik, zoals wel vaker afgelopen week, de foto van zijn nieuwe school “de Olivijn” laten zien. We zijn er zelfs een paar keer langs geweest. Hij noemt het “school dolfijn.” Gezien zijn spraak-taal achterstand ben ik met deze bewoording erg blij, voor nu.

Ik laat ook de foto van het busje zien, waarmee hij vanaf morgen iedere dag gehaald en gebracht zal worden. Zijn ogen krijgen een mooie glinstering. Hij is namelijk gek op de bus. Hij zou er uren in kunnen zitten. Hij heeft dan ook geluk dat hij als een van de eersten gehaald wordt. Hij zit 50 minuten in de bus voordat hij bij school aankomt..... ik moest even slikken toen ik dat vernam, maar voor Thijn is het een feest.

Best gek. Toen we 4 geleden onze zoektocht naar een school voor Thijn begon, verafschuwde ik het busje. Echt niet dat Thijn in een busje naar school zou gaan. Ik hoor je vragen "waarom?”
Geen idee, het hoorde denk ik bij mijn proces. Mijn proces van acceptatie. Klinkt raar als ik dat zeg, want voor mijn gevoel heb ik Thijn vanaf de eerste seconde dat ik hem zag geaccepteerd.
Maar de mate van de handicap is iets dat ik iedere keer weer even tot mij door moet laten dringen. Niet dat ik minder van hem hou. Integendeel zelfs. Het busje hoorde in mijn beleving bij iets wat nog ver voor ons lag. Thijn zou eerst naar de basisschool gaan (later is dat een zml-klasje geworden binnen de basisschool) en misschien uiteindelijk wel naar een zmlk school. Maar wie weet kon hij de basisschool wel afmaken. Misschien ook nog wel naar de reguliere middelbare school. Een kleine hoop die er onbewust toch was, al zou ik het waarschijnlijk destijds in alle toonaarden hebben ontkend. Maar in ieder geval, hoefde hij nu nog zeker niet met een busje mee. Ik zou hem voorlopig heel fijn zelf kunnen brengen en halen. Misschien ook ooit nog eens zelfstandig?....

En nu is het zo ver. Thijn gaat naar de zmlk school. Niet omdat het noodzakelijk was, maar omdat wij zelf die beslissing wilden nemen. De leerkrachten spraken hun zorg uit over de toekomst van Thijn op school. Wij wilden het moment voor zijn dat het echt niet meer zou gaan. Dat leek ons voor iedereen het fijnst

Nu gaat hij dan naar de zmlk school “Olivijn”... en weet je, ik vind het helemaal niet erg (even afgezien van de organisatorische aanloop er naartoe, maar dat terzijde) Ik hoop en verwacht ook, dat hij nu 100% op zijn plek zal zijn. En tja, hij gaat met het busje... Maar kan je geloven dat wij daar voor gestreden hebben? Ja echt! Zo makkelijk was het niet om vervoer te krijgen. Zo zie je maar hoe een mens langzaam naar een volgende fase kan toegroeien.

We hebben aan het einde van het schooljaar afscheid genomen van zijn klasje en zijn lieve juffen. Iets wat zijn juf zei was, dat ze zijn humor heel erg zullen missen.

We bekeken net ook de foto's van de nieuwe juffen (geloof je dat hij 5 juffen krijgt!!) hij herhaalde de namen als ik ze noemde. Bij één naam hield hij stil en keek me lang aan. Ik zei namelijk” “juf Netty.” Hij kreeg opeens weer die glinstering in zijn ogen en zei: Spaghetti!!!! Lekker Nasi!! En begon hard te lachen.
De humor neemt hij in ieder geval mee naar zijn nieuwe school.

En deze mama zal morgenochtend als haar lieve zoon in de bus stapt best even een traantje wegpinken. Maar niet van verdriet, maar van trots.








vrijdag 16 augustus 2013

Vroeger was alles beter. Of toch niet?


Soms mijmer ik even over vroeger. Dan betrap ik mezelf er op dat ik óók denk: “Vroeger was alles beter.” Dat wil ik niet denken, want het is niet zo.
Oh, wat had ik er vroeger, als jonge meid, een hekel aan als 'oude' mensen zeiden dat vroeger alles beter was. Alsof het heden niets te bieden heeft! “de jongelui van tegenwoordig!” Wie weet het nog? Of wie zegt het nu zelf?
Soms dacht ik er wel eens dieper over na, vroeger was alles beter. Hoe zou het zijn geweest? Hoe had ik het gevonden? Had ik dan ook gezegd dat het vroeger inderdaad beter was?

Waarschijnlijk is toen mijn fascinatie voor de geschiedenis ontstaan. Zelfs nu ik volwassen ben, zou ik nog wel eens terug in de tijd willen.
Ik zou wel eens in de jaren dertig willen kijken, of rond de vorige eeuwwisseling. De jaren '50 lijken me ook leuk.
Over de tweede wereldoorlog heb ik veel gelezen en veel verhalen gehoord. Dat is een periode waar ik liever niet naar toe zou gaan. Alleen de verhalen maken mij al heel verdrietig.
Ik hoor ook nu veel verhalen van oude mensen. Het zijn meestal mensen die hun jeugd in de tweede wereldoorlog hebben doorgebracht en geholpen hebben bij de wederopbouw van ons land. Het zijn stuk voor stuk helden. Echt waar! Maar ook zij hebben geen goed woord over voor het heden. Vroeger was alles beter!
Tja vroeger was alles beter. Toen moest je nog wassen op de hand. Toen zat je op je knieën de vloer te schrobben. De rolverdeling tussen man en vrouw werd bepaald. Dat soort zaken zijn in de loop der jaren gelukkig wel veranderd. Lang leve de wasmachine en de Vileda dweil. Wat betreft de rolverdeling, gelukkig kunnen we dat nu allemaal zelf bepalen hoe de taken verdeeld zijn.

Voor de kinderen is er niets minder veranderd. Daar waar wij heel blij waren dat er op woensdagmiddag eindelijk iets voor ons kinderen op tv was, is er nu werkelijk geen moment in de 24 uur die de dag telt, dat er geen kinder-tv is! Echt. Tijdens mijn slapeloze nachten in mijn zwangerschappen heb ik daar graag gebruik van gemaakt. Maar ik ben nu niet meer zwanger dus lijkt  24/7 kinder-tv mij nutteloos.

Als ik aan een ouder persoon vertel dat de kinderen van tegenwoordig voetballen op hun computer, wordt mij een fel antwoordt terug gebeten dat het belachelijk is! Dat horen ze op straat te doen! Daar heeft deze persoon misschien ook wel gelijk in. Je kunt trouwens ook huizen bouwen op de computer. Vroeger bouwde ze hutten in het bos! Er bestaat zelfs een interactieve poppenhuis app! Ja echt, wij hebben hem op de tablet.

Gelukkig is het niet zo dat kinderen alleen maar binnen zitten, zoals oude mensen beweren. In mijn beleving is er alleen wat meer keuze. Zoon 1 bouwt huizen op de computer, maar kan ook nog heel goed een hut maken in het bos of in het park.

Laatst heb ik weer het poppenhuis naar beneden gehaald. Er werd heel intensief meegespeeld door alle drie de zoons. Ook voetballen doen ze naar hartelust buiten. Nou ja, zoon 1 houdt er niet zo van.... maar als hij dat wel zou doen, dan zou hij naar hartelust voetballen! Dus is het nu echt zo veel slechter dan vroeger? Ik vind van niet.

Maar toch, heel af en toe komt de gedachte in mij op, dat het vroeger beter was. Of misschien anders?

Met dit mooie weer staat in onze tuin regelmatig het zwembadje op. Maar ohhhh wat wordt er wild gespeeld. Drie straten verderop zouden ze de zoons kunnen horen. Ook het water in het badje is na zo'n speelsessie minimaal gehalveerd. En maar gillen en maar schreeuwen. Ik zit als een badjuf naast het badje om het nog enigszins in het gareel te houden.

Tijdens de avondmaaltijd vroeg ik mij hardop af of dat vroeger ook zo was? In mijn beleving speelden wij vroeger heel rustig in het badje. We speelden wel dolfijntje maar we maakten daar niet zo veel lawaai bij, volgens mij.

Waarop zoon1 tegen mij zei: Ja, mam, dat was vroeger, in de vorige eeuw! In deze eeuw maken de kinderen nu eenmaal meer lawaai!

Ik vroeg hem waar aan dat ligt, dat de kinderen van tegenwoordig meer lawaai maken? Hij antwoordde dat het waarschijnlijk komt omdat kinderen meer kunnen doen dan vroeger....

Krijgen die oudjes toch gelijk? Was het vroeger dan inderdaad beter?

In ieder geval rustiger ;-)

Of verbeeld ik me dat maar, mam?

vrijdag 29 maart 2013

One happy family

Dat het ouderschap moeilijk is kan, denk ik, iedere ouder wel beamen.
Hoe het zou zijn om moeder te zijn kon ik me, achteraf, geen voorstelling van maken.
Heus, ik had wel gehoord dat het moeilijk kon zijn en ik besefte ook heus wel dat het niet allemaal zou zijn als in een vrolijke luierreclame. Maar dat iedere vezel in mijn lijf zo zou reageren op mijn kinderen, dat ervaar ik nu pas. Nu ben ik moeder van 3. Een hele intelligente jongen van 9 jaar, een jongen met down syndroom van 7 jaar en een kleine peuterpuber- jongen van 2 jaar. We hebben heel wat smaken in huis dus.

Echt er zijn heel wat momenten dat we als gezin perfect gecast kunnen worden in een happy family reclame voor een pot chocolade pasta of misschien beter, in een wasmiddel reclame. Dit vanwege de 3 jongens en hun hele vieze broeken.... Misschien dan toch beter een reclame van een kledingwinkel. Dit vanwege de broeken waar met grote regelmaat de gaten in vallen.
Dit zijn de gouden momenten.

Maar helaas het is  niet altijd zo.
Er zitten dagen bij dat het heel wat minder “gezellig”is. Dat je je eigenlijk afvraagt of het wel normaal is wat er  gebeurd. Je durft er eigenlijk niet zo goed over te praten, want tja, de vuile was buiten hangen, doet niemand graag. Maar als je het er dan toch voorzichtig over hebt met vriendinnen, blijkt dat het bij hen eigenlijk ook niet altijd een vrolijke happy family reclame is en dat ook zij wel eens met de handen in het haar zitten en ook zij zijn blij als ze s' avonds op de bank kunnen ploffen en kunnen genieten van de stilte en de rust

Het was vandaag zeker geen dag die in de happy family reclame past. Tenzij er wordt besloten dat ze een mopperende moeder willen uitzenden met een brutale 9 jarige, een koppige downie en een peuter die doet wat een peuter hoort te doen als ie 2,5 jaar is (speelgoed uit kasten trekken en vervolgens niet mee spelen) moeder die vervolgens een boze sms stuurt naar haar man dat ze net zo goed op een vuilnisbelt kunnen wonen. Het verschil met het huis waar ze in wonen en de vuilnisbelt is namelijk nauwelijks merkbaar! Tenzij ze dát willen gebruiken in een happy family reclame, dan hebben we nog een kansje.....

Ik schrijf dit stukje nu heerlijk op de bank. Ik geniet van de rust en de stilte. Glaasje wijn er bij en (ook al ben ik aan de lijn) een klein bakje chips. Ik ga straks heerlijk naar mijn bedje. Voor ik ga slapen ga ik bij alle drie mijn jongens nog even kijken. Ik weet nu al dat ik intens zal genieten van die slapende kereltjes en dat er een gevoel van liefde door mij heen zal spoelen die de vermoeiende dag van vandaag zal doen vergeten. Wie weet hebben we morgen meer kans op happy family reclame moment. Of misschien is die al begonnen?