dinsdag 10 november 2015

Daar zit ik dan

Daar zit ik dan, op de informatieavond van de middelbare school. De eerste avond van de vier, want je wilt wat te kiezen hebben.
De informatieavond van de middelbare school!! Wat doe ik hier? Hoe kan dat? Hoe kan het zijn dat ik hier nu al zit?
Gisteren nog ging je voor het eerst wennen op de basisschool. Wat vond je dat moeilijk. Met een brok in mijn keel liet ik je  daar achter.
Eergisteren fietste ik met jou als baby door de wijk heen. Ik was ontzettend trots om zo te fietsen, je kon namelijk nog maar net zitten. Ik weet nog dat we langs de peuterspeelzaal fietsten en dat ik opgelucht dacht dat het nog heeeeeeel lang zou duren voor dat je daar naar toe zou gaan. Ik kon je nog lekker lang bij me houden.
En nu?  Nu zit ik hier….. Op de informatieavond van de middelbare school!
Ik zit er wel, ik zit op de achterste rij, net zoals vroeger. Ik zit achter een boomlange vent die steeds anders gaat zitten, waardoor ik ook steeds anders… nou ja. Ik zit daar in ieder geval maar hoor eigenlijk niet wat de voorlichtster te vertellen heeft.
Ongetwijfeld vertelt ze hoe belangrijk het is om een goede keuze te maken en waarom we juist voor deze school moeten kiezen, maar ik hoor haar niet. Ik ben in gedachten op zoek naar de tijd. Waar is die gebleven?

In gedachten zit je weer bij me op schoot. Je armpjes stevig om me heen geklemd. Je wilt me niet loslaten. Ik mag niet naar huis van je. De juf neemt je liefdevol over. Ik geef je nog een kusje en ga naar huis. Je begint te huilen. Als ik de klas uitloop, hoor ik je alleen nog maar harder huilen. Wat had ik toen een rotochtend, zeg. Toen ik je om 12 uur weer kwam halen, vertelde de juf dat je een heerlijke ochtend had gehad. Nadat ik uit het zicht verdwenen was, stopte je met huilen en ben je gaan spelen.

In gedachten lig ik naast je in bed. Je kruipt tegen me aan. Je bent net wakker geworden. Je had een nare droom en durft nu niet meer alleen te slapen. Mijn hoofd tegen jouw kleine hoofdje aan. Opeens hoor ik je dieper adem halen en besef ik dat je slaapt.
Dat gebeurt allang niet meer, dat ik bij je in bed kruip omdat je een nare droom hebt gehad. Die tijd ligt achter ons. Net als de moeilijke periode die we met je hebben doorgemaakt. Opeens was je niet langer meer dat lieve vrolijke jongetje, maar hing er een zware donderwolk boven je hoofd die voortdurend aan het onweren was. Ik bedenk me dat ook die tijd al ver achter ons ligt, want je bent al heel lang weer die vrolijke jongen die vol grapjes en liefde zit.

Toen je in groep 7 startte op een nieuwe school, was dat een grote uitdaging voor je. Je bent de uitdaging aangegaan en kijk eens waar het je gebracht heeft! Je bent een kanjer. Een kanjer van bijna 12 die volgend schooljaar gaat starten op de middelbare school. Opeens weet ik weer waarom ik hier zit. We zoeken een school waar jij je het prettigst voelt. Een school waar jij nieuwe voetsporen kunt maken.
“Hartelijk dank voor uw aanwezigheid en succes met het kiezen voor de juiste school voor uw zoon of dochter.”
Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik heb de presentatie volkomen gemist. Maar dan zie ik jou naar ons toekomen uit een proefles. Ja daar loopt echt een jongen van bijna 12 jaar. Je schudt je hoofd. “Deze school gaat het niet worden.” In de auto kunnen we goed met elkaar praten over de reden. Dat is zo fijn van een bijna 12 jarige zoon. We kunnen al echt goede gesprekken samen voeren. Thuis aangekomen, drinken we nog een kop thee. Je kruipt heerlijk tegen me aan. Je hoofd, dat nu iets groter is dan toen, leg je op mijn schouder. Ik zucht en neem het moment in mij op. Zodat ik over 5 of 6 jaar als jij naar vervolgonderwijs gaat, over dit moment kan mijmeren. Het moment dat mijn bijna 12 jarige zoon nog heerlijk tegen me aan kruipt op de bank.