Thijn naar Olivijn

Vanavond heb ik, zoals wel vaker afgelopen week, de foto van zijn nieuwe school “de Olivijn” laten zien. We zijn er zelfs een paar keer langs geweest. Hij noemt het “school dolfijn.” Gezien zijn spraak-taal achterstand ben ik met deze bewoording erg blij, voor nu.

Ik laat ook de foto van het busje zien, waarmee hij vanaf morgen iedere dag gehaald en gebracht zal worden. Zijn ogen krijgen een mooie glinstering. Hij is namelijk gek op de bus. Hij zou er uren in kunnen zitten. Hij heeft dan ook geluk dat hij als een van de eersten gehaald wordt. Hij zit 50 minuten in de bus voordat hij bij school aankomt..... ik moest even slikken toen ik dat vernam, maar voor Thijn is het een feest.

Best gek. Toen we 4 geleden onze zoektocht naar een school voor Thijn begon, verafschuwde ik het busje. Echt niet dat Thijn in een busje naar school zou gaan. Ik hoor je vragen "waarom?”
Geen idee, het hoorde denk ik bij mijn proces. Mijn proces van acceptatie. Klinkt raar als ik dat zeg, want voor mijn gevoel heb ik Thijn vanaf de eerste seconde dat ik hem zag geaccepteerd.
Maar de mate van de handicap is iets dat ik iedere keer weer even tot mij door moet laten dringen. Niet dat ik minder van hem hou. Integendeel zelfs. Het busje hoorde in mijn beleving bij iets wat nog ver voor ons lag. Thijn zou eerst naar de basisschool gaan (later is dat een zml-klasje geworden binnen de basisschool) en misschien uiteindelijk wel naar een zmlk school. Maar wie weet kon hij de basisschool wel afmaken. Misschien ook nog wel naar de reguliere middelbare school. Een kleine hoop die er onbewust toch was, al zou ik het waarschijnlijk destijds in alle toonaarden hebben ontkend. Maar in ieder geval, hoefde hij nu nog zeker niet met een busje mee. Ik zou hem voorlopig heel fijn zelf kunnen brengen en halen. Misschien ook ooit nog eens zelfstandig?....

En nu is het zo ver. Thijn gaat naar de zmlk school. Niet omdat het noodzakelijk was, maar omdat wij zelf die beslissing wilden nemen. De leerkrachten spraken hun zorg uit over de toekomst van Thijn op school. Wij wilden het moment voor zijn dat het echt niet meer zou gaan. Dat leek ons voor iedereen het fijnst

Nu gaat hij dan naar de zmlk school “Olivijn”... en weet je, ik vind het helemaal niet erg (even afgezien van de organisatorische aanloop er naartoe, maar dat terzijde) Ik hoop en verwacht ook, dat hij nu 100% op zijn plek zal zijn. En tja, hij gaat met het busje... Maar kan je geloven dat wij daar voor gestreden hebben? Ja echt! Zo makkelijk was het niet om vervoer te krijgen. Zo zie je maar hoe een mens langzaam naar een volgende fase kan toegroeien.

We hebben aan het einde van het schooljaar afscheid genomen van zijn klasje en zijn lieve juffen. Iets wat zijn juf zei was, dat ze zijn humor heel erg zullen missen.

We bekeken net ook de foto's van de nieuwe juffen (geloof je dat hij 5 juffen krijgt!!) hij herhaalde de namen als ik ze noemde. Bij één naam hield hij stil en keek me lang aan. Ik zei namelijk” “juf Netty.” Hij kreeg opeens weer die glinstering in zijn ogen en zei: Spaghetti!!!! Lekker Nasi!! En begon hard te lachen.
De humor neemt hij in ieder geval mee naar zijn nieuwe school.

En deze mama zal morgenochtend als haar lieve zoon in de bus stapt best even een traantje wegpinken. Maar niet van verdriet, maar van trots.