Doe 2 stapjes naar voren en 1 stapje terug!
Klinkt een beetje als een feestnummer van de deurzakkers.
Maar een feestnummer is het niet. Dit is het verloop van Thijn zijn ontwikkeling.
Hoe blij we zijn met twee stapjes vooruit, hoe frustrerend het is als we weer een stapje achter uit gaan. We gaan het patroon nu herkennen en kunnen er ons min of meer op voorbereiden.
Het is de kunst om het met een helikopter view te aanschouwen. Het grotere geheel kunnen zien. Dan zie je dus de gelijkmatige vooruitgang en de haperingen tussendoor zijn dan nauwelijks te zien. Maar soms, heel soms, is het niet mogelijk om zo hoog een overzicht te krijgen. Je staat er midden in. Er is geen tijd om te observeren. Er wordt aan je getrokken door 3 paar handjes. Hier moet je blijven op de grond, hier is waar je moet zijn. Roepen ze dan. En juist daar op de grond is waar alles goed zichtbaar is en waar alles wordt uitvergroot met een enorme loep.
Het is een hele aanschouwing dat wel. De stappen vooruit zijn super groot en vallen echt op. We zijn wat gelukkig als hij dan een zin van drie woorden kan maken. Maar ook verdrietig als blijkt dat hij er opeens weer een twee woord zijn van maakt of erger een één woord zin. Want dat gebeurt gek genoeg. Als ouders zitten we boven op zijn ontwikkeling. Meer eigenlijk als bij de andere twee. Die ontwikkelen zich zonder dat wij daar iets aan hoeven doen. Tuurlijk, we volgen ze op de voet en zijn net zo trots op ze als op Thijn als ze weer een stap verder zijn. En liefde... dat geven we ze in overvloed. Maar het lijkt vanzelf te gaan. Maar hoe anders is het bij Thijn. Hij zou zich uiteraard wel ontwikkelen zonder onze hulp, maar hoe? Dat is de vraag.
Het is niet zo dat ik ieder vrij moment van de dag met hem aan het trainen ben, nee absoluut niet. Dat is niet goed voor hem, niet goed voor mij en niet goed voor Julian en Dinand. Ik voeg in waar zijn interesse ligt en daag hem uit daar waar hij gemotiveerd is om uitgedaagd te worden.
Want het is ook nog eens zo dat hij niks doet als hij daar geen zin in heeft. Je kunt hemel en aarde bewegen, maar Thijn niet.....Dus je begrijpt dat als hij gegroeid is in zijn ontwikkeling dat een winst is voor hem én voor ons. Maar als we de touwtjes iets losser laten en wat minder aandacht besteden aan zijn spraak/ taal in dit geval, dan merken we ook dat hij minder zijn best doet om de dingen goed uit te spreken. En het verwaterd dan ook gewoon. Dus moeten wij, hup, de teugels weer wat aanspannen en meer aandacht gaan geven aan zijn spraak/taal. Als het nieuw geleerde eenmaal is ingesleten dan raakt hij het ook niet meer kwijt, maar daar gaat dus heel veel aandacht en tijd aan vooraf.
En soms als ik denk dat het nooit meer goed komt, dan maakt hij een enorme sprong voor uit.
En op dat punt zijn we nu weer beland. Hij lijkt meer zijn gevoelens onder woorden te kunnen brengen. Misschien is dat wel heel groot gezegd. Ik bedoel dat hij met woorden kan vertellen wat hem op dat moment dwars zit, of waar hij juist heel vrolijk van wordt. Of wat hij heel graag wilt, of niet wilt .En dat is voor ons zo'n grote stap voor uit. Maar vooral voor hem. Voor heen kon hij zo boos of verdrietig worden op dingen, hij ging huilen en op de grond liggen. Nu gaat hij nog steeds wel op de grond liggen of zitten, maar omdat hij kan vertellen wat er is, is het gedrag sneller om te buigen. Hij voelt zich gehoord en dat is zo fijn. Op dit moment hebben we gewacht. Ik kan dan nu ook heel even in de helikopter zitten en het grotere geheel aanschouwen.
De drie jongetjes roepen mij morgenochtend weer terug hoor, daar niet van. En Thijn gaat binnenkort ook weer eens stapje terug doen. Dat weten we gewoon. Maar hij heeft laten zien dat hij het kan! Wat een kanjer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten