zondag 28 december 2014

Een mysterie

Een mysterie
Dat is zoon2 voor mij. Al ben ik degene die hem het allerbeste kent. Ik weet wat hij leuk vindt, ik weet wat hij niet leuk vindt. Ik weet waar hij heel blij van wordt, maar ook waar hij heel boos van wordt. Ik kan hem heel goed lezen, zoals dat heet. Al zijn er momenten dat hij het zelf even allemaal niet meer weet. Dat zijn de moeilijkste momenten. Op die momenten weet ik het al helemaal niet. Dat maakt mij machteloos en verdrietig.  Dat zijn hoofdstukken die voor mij gesloten blijven. Toch niet helemaal een open boek dus. Ik hoor u denken. Wie heeft dat niet? Er zijn altijd hoofdstukken die gesloten blijven voor een ander. Dat ben ik dan niet helemaal met u eens.
Een moeder zou haar kinderen moeten kunnen lezen. Van voor tot achter en weer terug. Het boek is nooit af, waardoor we als moeders altijd weer moeten blijven lezen. Moeders zullen het boek nooit uit hun hoofd kennen. Dat zou te makkelijk zijn en ik ben de laatste die zegt dat het ouderschap makkelijk is.
Zoon2 kan wel praten, maar zeer beperkt. Dat maakt het lastig om te achterhalen waar, op sommige momenten, zijn verdriet vandaan komt. Als hij pijn heeft kan hij ons eigenlijk niet vertellen waar hij pijn heeft. Of hij wel pijn heeft. Want wij denken op die momenten alleen maar dat hij pijn heeft. Zeker weten doen we dat niet. Dat vind ik het aller, aller moeilijkste wat er is.
Iets wat ik ook niet en nooit zal kunnen accepteren. Die momenten voelen zo machteloos. Ik lees hem van voor tot achter en weer terug, maar de belangrijkste hoofdstukken blijven op die momenten dichtgeplakt met de sterkste lijm die er is.
Gelukkig laat hij zich wel troosten. Dat doe ik dan ook, uren lang.  
Naast zijn lieve broers en papa, is er nog een persoontje in huis waar hij troost bij kan vinden. Dat is onze super hond Pablo, ook wel zoon4 genoemd. Als zoon2 huilt dan gaat hij uit zichzelf naar hem toe en gaat bij hem liggen. Hij voelt zoon2 feilloos aan. Het lijkt bijna wel of hij wel de dichtgeplakte hoofdstukken kan lezen. Die twee hebben een bijzondere band.
 
Er is ook een andere kant. Zoon2 kan namelijk ook heel erg blij zijn. Zo maar uit het niets. Hij lacht zich rot. Echt hoor. En waarom? Maar het werkt aanstekelijk en wij lachen mee, allemaal.
Soms glimlacht hij alleen maar en kijkt dromerig voor zich uit, maar een seconde later ligt hij in een deuk. Ook die hoofdstukken zou ik graag willen lezen. Wat maakt hem zo aan het lachen? Of wie?
Ook daar zullen we nooit achter komen, maar ik kan op die momenten zo intens van hem genieten.
Gisteravond kon hij niet slapen en kwam naar beneden. Hij kwam gezellig tussen ons inzitten, knuffelde ons, want dat doet hij heel erg graag. Hij genoot intens van zijn momentje met papa en mama. Ik kon hem helemaal lezen van voor tot achter en weer terug. Ik genoot met hem mee en dan opeens was daar weer die dromerige blik... en de schaterlach. Toen was ik hem weer kwijt. Kon ik maar even in dat koppie kijken. Ik zou er alles voor over hebben...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten