zondag 2 december 2012

Lieve papa


Lieve papa,

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat je bent overleden. Normaal gesproken, doet de datum 2 december me eerlijk gezegd niet meer of minder dan alle andere data. Diep verdriet is er lange tijd geweest, iedere dag, maakte niet uit welke dag. Maar nu, precies 10 jaar later, ben ik er toch meer mee bezig dan alle andere jaren.

Inmiddels heeft verdriet plaats gemaakt voor een ander gevoel. Ik huil niet meer omdat je er niet bent. We zijn gewend geraakt aan het feit je niet meer om ons heen bent. Maar het lege gat blijft voelbaar. Ik was in het begin bang dat jij op een gegeven moment geen deel meer zou uitmaken van ons leven, dat we je zouden vergeten. Maar na 10 jaar is dat nog steeds niet gebeurd. Ik denk nog heel erg veel aan je.

Ik vraag me dikwijls af hoe jij de zaken aangepakt zou hebben. Welke raad zou je ons geven? En weet je, ik heb je zo goed gekend, dat ik feilloos weet wat je van iedere situatie zou vinden en welke raad je ons zou geven. Dat geeft een fijn gevoel.


10 jaar geleden. Ik kan gewoon niet geloven dat de tijd zo snel gegaan is. Van de laatste 3 dagen van je leven kan ik me iedere seconde nog herinneren, alsof het gisteren was. Bizar dat de tijd zo snel gaat.

Ons leven heeft niet stil gestaan sinds jouw overlijden. We hebben 3 fantastische zoontjes gekregen. Het is zo ontzettend jammer dat ze hun opa nooit gekend hebben. Of misschien hebben ze dat wel en heb jij ze uitgezocht en naar ons toegezonden vanaf boven. Het zal me niets verbazen. Het zijn de drie mooiste geschenken die wij ons kunnen wensen. Ik weet zeker dat dit ook voor mijn zusje en haar dochtertjes geldt.

Vreemd eigenlijk, de zorgen die we om jou hadden de laatste 14 jaar van je leven. Die hebben Annemarie en ik nu eigenlijk ook bij één van ons beide kinderen. Weliswaar anders. De zorg om Thijn is niet te vergelijken met de zorg van jou en de zorg van Elisa is ook heel anders. Maar toch voel ik een rode draad.

Annemarie en ik zijn als tieners enorm gesterkt en getekend door de zorg om jou. Komt het daarom dat de veerkracht zo enorm groot is geworden?

Ik ben blij dat je de wortels van mijn gezin nog wel hebt zien groeien voor dat je overleed. Je hebt Erik goed gekend, je was er bij toen we ons eerste huis kochten. Je was op de hoogte van onze trouwplannen. Toen het duidelijk werd dat je nog maar heel kort te leven had, hebben we onze trouwplannen vervroegd zodat je er toch nog bij kon zijn. Helaas was je, zes weken na de diagnose al overleden. Daar konden we niet tegenop plannen. En heeft het zo moeten zijn dat we 3 maanden na jouw overlijden de bruiloft zonder jou gevierd hebben. Het was 28 februari, stralende zon en 14 graden. Heb je daar soms ook wat mee te maken gehad? Ik geloof het graag. Het was, ondanks het verdriet een schitterende dag.

2 december 2002 overleed jij. 4 december 2003 werd onze oudste zoon Julian geboren. Misschien komt het daardoor, dat jouw sterfdatum geen zwarte dag is. In die periode leggen de verjaardags- perikelen van Julian beslag op ons leven.
Voor mama is dit trouwens wel een heel ingewikkelde periode. De eerste jaren na jou overlijden was ze standaard ziek. Ze was er voor Julian op zijn verjaardag, maar kon meestal niet tot het einde blijven. De laatste paar jaar is ze zeker nog steeds heel erg verdrietig, maar blijft ze wel tot het einde van het feest.

Lieve sterke mama. Dat is het enige wat ik nog steeds maar moeilijk kan verkroppen. Waarom moest mama er al zo jong alleen voor staan. 52 jaar was ze toen ze alleen verder moest. De zorgen die we om onze kinderen hebben, die heeft zij ook om haar kleinkinderen. Met dat verschil dat ze het niet kan delen met haar man. Dag en nacht staat ze klaar voor ons, maar ze komt alleen thuis..... een leegte die wij, met geen mogelijkheid, voor haar kunnen opvullen.

We gaan straks wel naar mama toe. We kopen roosjes voor bij jouw urn. We drinken wat en halen herinneringen op aan jou. Een klein familiemoment. Want daar hield je van, familie betekende veel voor je. Net zoals jij veel voor ons betekent.

Lieve papa, ik hou van jou.



Xxxx je meisje

1 opmerking:

  1. Erg mooi geschreven, heb het aandachtig gelezen. Mijn complimenten tante!
    De tijd is inderdaad erg snel omgevlogen.
    De laatste dagen van opa herinner ik mij ook nog erg goed.


    Het is erg jammer dat Julian, Thijn, Dinand, Elisa en Elin niet mee kunnen maken wat voor fantastische opa hij geweest is. Mijn mooiste herinneringen van mijn jeugd zijn toch wel de zomerweken op de camping. Ik vergeet nooit meer dat hij mij in één week naar zowel Walibi als De Efteling mee nam. Nog veel meer mooie herinneringen die mij altijd bij zullen blijven.

    Ik kan het niet zo mooi verwoorden als jij, ik ben niet zo'n creatieve schrijver.
    Ik mis hem, had graag eens een biertje met hem willen drinken. Nooit gekund, ik was te jong toen hij overleed.

    Joerie

    BeantwoordenVerwijderen