woensdag 14 september 2011

Als praten niet vanzelf gaat

Een van de basisbehoeftes van de mens is communicatie. Over het algemeen genomen is de mens een kuddedier, met als hoofdcommunicatiemiddel onze spreektaal.

Wat fijn is het om na een dagje druk te zijn geweest even lekker bij te kletsen. Wat is het heerlijk als je boos bent om even te kunnen razen tegen degene die dan, helaas, tegenover je zit.

Onze Julian kan bij tijd en wijlen behoorlijk mopperen. Hij kan ook praten over angsten die hij zo nu en dan heeft. Hij praat over de leuke dingen die hij heeft meegemaakt. Hij praat ook als hij blij is. Hij praat over van alles en nog wat en over helemaal niets. De mond van Julian staat eigenlijk nooit stil. Hij praat en praat maar door. Soms denk ik stiekem: hou nou je mond maar eventjes dicht.

Maar dan kijk ik naar Thijn en dan hoor ik Thijn.
Thijn heeft Down Syndroom. Daar hoort een moeilijke spraak-taal ontwikkeling bij.
Hij doet zó goed zijn best om duidelijk te maken wat hij wil. Uiteraard ben ik heel erg trots op zijn doorzettingsvermogen, maar het doet ook pijn...
Hij doet zo zijn best om, bijvoorbeeld, een liedje woord voor woord mee te zingen en goed uit te spreken. Het lukt hem ook iedere dag een beetje beter. Maar om te zien hoe hard hij daar voor moet werken breekt mijn hart....
Thijn probeert momenteel in een drie-woord zin iets duidelijk te maken. De zinnen die hij dagelijks gebruikt knalt hij er zo uit. Maar wijkt hetgeen wat hij wil iets af van zijn dagelijks taalgebruik, dan worstelt hij daar zichtbaar mee. Dan gooit hij woorden door elkaar of spreekt ze verkeerd om uit.

Wat had ik het mijn mannetje zó gegund dat zijn spraak-taal net zo ver was als de rest van zijn ontwikkeling. Want zo is het bij Thijn. Hij begrijpt veel meer dan dat hij kan zeggen. Hij kan wel praten, maar lang niet zo veel als hij zou willen. Daar komt ook bij dat hij een zeer slecht gehoor heeft. Dat bevorderd het ook niet allemaal, daardoor gaat hij toch ook vaak contact uit de weg.

Maar ja, wat doe je dan als je uiteindelijk zwaar gefrustreerd bent omdat je niet goed kunt uitleggen wat je werkelijk wilt?
Wat doe je dan als een volwassene boos op je is en je kan daar niets op terug zeggen? Als je ergens mee naar toe moet, maar je wilt niet mee! Hoe los je dat op?

Verbaal kost dat hem heel erg veel moeite, maar non-verbaal..... non-verbaal is mijn kleine ventje zeer sterk. Daar zit zijn kracht. Als hij niet met woorden zich kenbaar kan maken, dan doet hij dit met heel zijn lijf. Vanaf zijn haarkruin tot aan zijn tenen, laat hij merken wat hij van iets vindt..... Sommige mensen vinden dat lastig, maar ik noem het liever sterk.....

Toegegeven dat het voor mij soms ook best ingewikkeld is dat “non-verbale” van hem.
Maar dan bedenk ik hoe lastig het voor hem is dat hij het niet anders kan uiten op dat moment.

We zijn nu op een punt gekomen dat het praten steeds beter gaat en hij minder beroep hoeft te doen op zijn non-verbale krachten. Mijn wens is dat zijn spraak zich zal blijven ontwikkelen tot het gelijk zal komen met zijn andere ontwikkelingsgebieden. Kon ik maar heel even in de toekomst kijken en weten dat het wel goed komt met dat praten van hem. Dan zouden mijn zorgen nu een stuk minder zijn.

Maar tegelijk heb ik ook vertrouwen dat het hem gaat lukken. Het zal hem meer moeite kosten dan andere kinderen, maar het lukt hem vast en zeker!

Gisteren zij hij tegen de Ergotherapeute toen we weg gingen: Dahaag. Fijne dag!

Het komt goed. Ik weet het zeker!










Geen opmerkingen:

Een reactie posten